Sprawdź, co istotnego wydarzyło się w zakresie wyroków sądowych, interpretacji podatkowych i procesu legislacyjnego.
Pobierz cały #PodatkowyPrzeglądTygodnia nr 128
WYROKI SĄDOWE I INTERPRETACJE PODATKOWE
PDOP
Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 13.04.2021 r., znak: 0114-KDIP2-1.4010.66.2021.2.PD
Podatkowe rozliczenie inwestycji w obcym środku trwałym
W wynajmowanej nieruchomości spółka poniosła nakłady inwestycyjne w postaci wybudowania i wyposażenia budynku, w którym obecnie mieści się siedziba oraz posadowienia na tej nieruchomości budowli stanowiących odrębne środki trwałe. Wnioskodawca wprowadził nakłady do ewidencji środków trwałych jako budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie i dokonywał odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych zgodnie z regulacjami ustawy o PDOP. W związku z planowanym zbyciem nieruchomości przez właściciela, wnioskodawca oraz właściciel planują rozwiązać obecną umowę najmu nieruchomości i rozliczyć nakłady poniesione przez wnioskodawcę. Rozliczenie nakładów zostanie dokonane według wartości odpowiadającej ich bieżącej wartości podatkowej, tj. wartości wydatków poniesionych na nakłady pomniejszonych o dokonane odpisy amortyzacyjne. Na moment zakończenia umowy najmu, wartość nakładów ujęta w księgach podatkowych wnioskodawcy jako wartość początkowa środków trwałych, nie została w całości zamortyzowana dla celów podatkowych.
Organ zgodził się z wnioskodawcą, że w opisanej sytuacji niezamortyzowana wartość początkowa nakładów będzie mogła zostać zaliczona przez wnioskodawcę do kosztów uzyskania przychodu zgodnie z ustawą o PDOP. Skoro art. 16 ust. 1 ustawy o PDOP, zawiera zamknięty katalog wydatków, które nie podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, a wśród tych wydatków ustawodawca nie wymienia strat powstałych w związku z likwidacją nie w pełni zamortyzowanych środków trwałych, to jeżeli środki te zostały zlikwidowane z innych przyczyn aniżeli wskazane w treści art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o PDOP, oznacza to, że straty te podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów z uwzględnieniem przesłanek wskazanych w art. 15 ust. 1 ustawy o PDOP. Ograniczenie zawarte w art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o PDOP, dotyczy wyłącznie środków trwałych zlikwidowanych, których utrata przydatności gospodarczej była skutkiem zmiany rodzaju działalności. Zdaniem wnioskodawcy, pojęcie „likwidacji” środka trwałego, czy inwestycji w obcym środku trwałym powinno być rozumiane szeroko, tzn. przez likwidację powinno się rozumieć nie tylko fizyczne unicestwienie środka trwałego, ale także jego wycofanie (wykreślenie) z ewidencji, np. w związku z jego zużyciem technicznym, technologicznym lub utratą przydatności gospodarczej, czy też jego przekazaniem innemu podmiotowi.
Ponadto, jedynym przychodem powstałym po stronie wnioskodawcy w związku z rozliczeniem nakładów będzie ta część kwoty rozliczenia, która odpowiada wartości rozpoznanej jako koszty uzyskania przychodów czy to poprzez odpisy amortyzacyjne w trakcie korzystania przez wnioskodawcę z budynku oraz budowli posadowionych na nieruchomości czy też stratę odpowiadającą niezamortyzowanej wartości początkowej likwidowanych środków trwałych, o których mowa powyżej. Do przychodów neutralnych podatkowo należą, stosownie do art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o PDOP, zwrócone inne wydatki nie zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.
PDOF
Opinia zabezpieczająca w zakresie czynności polegającej na podwyższeniu kapitału zakładowego i przystąpieniu nowego wspólnika (wspólników) do spółki, a następnie umorzeniu udziałów
W spółce J sp. z o.o. wspólnikami są 4 osoby fizyczne w tym 3 należące do jednej rodziny. Spółka J posiada 100% udziałów w spółce D sp. z o.o. Planowane jest podwyższenie kapitału zakładowego spółki D oraz objęcie nowych udziałów przez spółkę J oraz przez osobę fizyczną X na skutek wniesienia wkładów pieniężnych. Po dokonaniu podwyższenia kapitału zakładowego spółki D zostanie przeprowadzone umorzenie udziałów posiadanych przez osobę fizyczną X w spółce J oraz udziałów posiadanych przez spółkę J w spółce D. Umorzenie udziałów zostanie przeprowadzone w drodze dobrowolnego umorzenia udziałów bez wynagrodzenia za zgodą wspólnika, tj. w trybie przewidzianym w art. 199 § 3 KSH. Umorzenie udziałów nastąpi bez obniżenia kapitału zakładowego spółki J oraz spółki D, jak również bez zmiany umów tych spółek. Na skutek dokonania ww. czynności wspólnikami J pozostaną tylko pozostali wspólnicy. Z kolei jedynym wspólnikiem spółki D będzie osoba fizyczna X.
Korzyści podatkowe podlegające ocenie, które wnioskodawcy wskazują to:
- Niepowstanie zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób prawnych dla spółki J jako właściciela udziałów umarzanych w spółce D. Dobrowolne umorzenie udziałów (bez wynagrodzenia) posiadanych przez spółkę J w spółce D nie spowoduje powstania przychodu podatkowego po stronie spółki J z uwagi na brak jakiegokolwiek przysporzenia majątkowego po stronie spółki.
- Z tych samych powodów nie powstanie zobowiązanie podatkowe na gruncie podatku dochodowego od osób fizycznych dla osoby fizycznej X jako właściciela udziałów umarzanych w spółce J.
- Niepowstanie zobowiązania podatkowego na gruncie podatku dochodowego od osób prawnych po stronie spółki J oraz D (spółek, których udziały podlegają umorzeniu). W ocenie Wnioskodawców dobrowolne umorzenie udziałów (bez wynagrodzenia) spółki J (posiadanych przez osobę fizyczną) oraz spółki D (posiadanych przez spółkę J) nie spowoduje powstania przychodu podatkowego po stronie spółki J oraz D, tj. spółek, których udziały będą podlegać umorzeniu.
- Niepowstanie zobowiązania podatkowego na gruncie podatku dochodowego od osób fizycznych po stronie wspólników, których udziały nie będą umarzane.
Powyższe korzyści wynikają z art. 11 ust. 1 i art. 17 ust. 1 pkt 6 lit. a ustawy o PDOF oraz art. 7b ust. 1 pkt 3 lit. a i art. 12 ust. 1 ustawy o PDOP.
Cele ekonomiczne wskazane przez wnioskodawców to;
- przeprowadzenie podziału działalności prowadzonej w ramach Grupy pomiędzy wspólników,
- ułatwienie przyszłej sukcesji praw udziałowych w spółkach J oraz D na rzecz zstępnych poszczególnych wspólników.
Równocześnie wspólnicy zakładają, że uzyskanie docelowej struktury kapitałowej zostanie dokonane bez dokonywania rozliczeń pieniężnych pomiędzy wspólnikami. Zakładane jest również, że opisany wyżej podział grupy odbędzie się bez konieczności uszczuplania majątku obrotowego spółek z grupy.
Szef KAS podzielił zdanie wnioskodawców, że podział działalności grupy na poziomie właścicielskim spowoduje osiągnięcie bardziej efektywnej (uproszczonej) struktury kapitałowej. Podział ten przyczyni się również do efektywniejszego zarządzania każdą ze spółek w sposób uwzględniający odmienne interesy wspólników oraz ich plany i wizje rozwoju działalności gospodarczej obu spółek. Szef KAS nie zidentyfikował także powodów pozwalających na uznanie, że wskazana we wniosku korzyść podatkowa jest sprzeczna z przedmiotem lub celem ustawy podatkowej lub jej przepisu. Uznał także, że nie można w niniejszej sprawie stwierdzić, że czynność została dokonana w sposób sztuczny, bo nie można stwierdzić, że podmiot działający rozsądnie i kierujący się zgodnymi z prawem celami nie zastosowałby tego sposobu działania w dominującej mierze z uzasadnionych przyczyn ekonomicznych. Kluczowe znaczenie pod kątem racjonalności podjęcia czynności mają przesłanki ekonomiczne, którymi kierowali się wnioskodawcy.
Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 17 marca 2021 r., sygn. akt II FSK 2583/18
Fikcyjne przejęcie nie zmienia płatnika podatku dochodowego
Spór w przedmiotowej sprawie dotyczył firmy outsourcingowej, która przejęła całą kadrę spółki. Fiskus uznał, iż przejęcie ma charakter fikcyjny, a tym samym spółka dalej ma obowiązki płatnika. Spółka powoływała się na fakt, że nie pełniła funkcji płatnika w odniesieniu do pracowników, bowiem zostali oni przejęci przez spółkę outsourcingową w ramach przejęcia zakładu pracy, a ponadto to firma outsourcingowa, a nie spółka, wypłacała im wynagrodzenie.
Takie argumenty nie przekonały NSA. Sąd uzasadnił wyrok twierdzeniem, iż mimo formalnego wstąpienia firmy outsourcingowej w prawa i obowiązki pracodawcy firma ta w żaden sposób nie kontrolowała przejętych pracowników, nie oceniała ich pracy, nie zachowywała się jak typowy pracodawca. Zdaniem sądu stan faktyczny ustalony przez organy podatkowe jednoznacznie wskazuje, że umowa zawarta przez spółkę nie doprowadziła do faktycznego przejęcia pracowników „Przejęci” pracownicy wprawdzie otrzymali informację, że od 1 marca 2012 r. kto inny jest ich pracodawcą, jednak nigdy nie doszło do spotkania z nowym pracodawcą, zarówno w momencie przejęcia, jak i w trakcie wykonywania pracy. Nowy pracodawca nie sprawował też kierownictwa nad zatrudnionymi. Po zawarciu umowy – porozumienia z 1 marca 2012 r. pracownicy „przekazani” wykonywali pracę w tym samym miejscu i według tych samych zasad, które obowiązywały u dotychczasowego pracodawcy, przy pomocy sprzętu będącego jego własnością. Zajmowali również te same stanowiska z takim samym zakresem obowiązków, zadania były wyznaczane przez wspólników poprzedniego pracodawcy, którzy kontrolowali również ich realizację. Także wszelkie bieżące czynności związane z procesem pracy, jak, sporządzanie planów urlopów i ich udzielanie, gromadzenie danych do sporządzania list płac podejmował de facto dotychczasowy pracodawca. Zachowane zostały struktury i organizacja pracy. Tym samym, na gruncie ustawy o PDOF, obowiązki płatnika spoczywały na spółce, nie zaś na firmie outsourcingowej.
Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 18 marca 2021 r., sygn. akt III FSK 895/21
Opodatkowanie podatkiem od nieruchomości budowli niezwiązanej z działalnością gospodarczą osoby prawnej
Przedmiotem sporu była kwestia interpretacji przepisu art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy o PiOL i definicji „związania z prowadzoną działalnością gospodarczą”. W dniu 24 lutego 2021 r. TK wydał wyrok zgodnie z którym przedsiębiorcy nie mogą być obciążani wyższą stawką podatku jedynie z powodu posiadania nieruchomości. Powyższy Wyrok TK odnosił się do przedsiębiorców będących osobami fizycznymi, jednak Naczelny Sąd Administracyjny rozszerzył powyższą interpretację także na osoby prawne.
Spór w niniejszej sprawie koncentrował się wokół zasadności obciążenia osoby prawnej podatkiem od nieruchomości gruntów i obiektów budowlanych stanowiących własność Skarbu Państwa w wysokości określonej według stawek dla nieruchomości związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej
NSA wydał wyrok, zgodnie z którym sentencja wyroku TK ma charakter uniwersalny. I pomimo iż wyrok zapadł w sprawie ze skargi konstytucyjnej przedsiębiorcy będącego osobą fizyczną, uznać należy, że odnosi się również do osób prawnych.
W uzasadnieniu wyroku NSA potwierdzono, iż samo posiadanie nieruchomości przez przedsiębiorcę będącego osobą prawną nie przesądza o jej związaniu z prowadzeniem działalności gospodarczej. Zdaniem NSA, biorąc pod uwagę konstytucyjną zasadę równości, różnicowanie podatników w tym względzie nie ma żadnego uzasadnienia – zwłaszcza w spornym przypadku, gdy chodzi o specyficzną osobę prawną, dla której działalność jest tylko jednym z obszarów jej aktywności.
PROCES LEGISLACYJNY
Rozporządzenie Ministra Finansów, Funduszy i Polityki Regionalnej z dnia 6 kwietnia 2021 r. w sprawie rodzajów podatków, opłat lub niepodatkowych należności budżetowych, których wpłata jest realizowana przy użyciu mikrorachunku podatkowego.
Załącznik do rozporządzenia zawiera wykaz rodzajów podatków, opłat lub niepodatkowych należności budżetowych, których wpłata jest realizowana przy użyciu mikrorachunku podatkowego.
