4 grudnia – 11 grudnia | aktualności w podatkach bezpośrednich

PODATKI BEZPOŚREDNIE

WYROKI SĄDOWE I INTERPRETACJE PODATKOWE

PDOP

Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 12.08.2020 r., sygn. akt: III SA/Wa 2235/19
Odsetki od pożyczki, która została zaciągnięta na nabycie akcji oraz różnice kursowe powstałe w związku z jej spłatą powinny być alokowane do kosztów uzyskania przychodów z zysków kapitałowych

W komentowanym wyroku sąd w pierwszej kolejności wskazał, że odsetki od pożyczki zaciągniętej na zakup akcji nie mieszczą się w zakresie przedmiotowym wydatków, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 8 ustawy o PDOP. Przepis ten wyłącza bowiem z kosztów uzyskania przychodów wydatki bezpośrednio związane z nabyciem akcji, a więc w szczególności ich cenę, opłaty notarialne, prowizje biura maklerskiego. Do wydatków tych nie mogą być zaliczone odsetki od kredytu zaciągniętego przez podatnika na nabycie akcji, gdyż nie pozostają one w bezpośrednim związku z ich nabyciem. Z tego względu odsetek od kredytu na wymieniony cel nie można uznać za koszt uzyskania przychodu tylko w wypadku, jeżeli kredyt nie spełnia wymogu określonego w art. 15 ust. 1 ustawy PDOP to jest nie został zaciągnięty w celu osiągnięcia przychodu.

Jednocześnie sąd uznał, że koszty finansowania dłużnego jakim są odsetki, czy też różnice kursowe, w przypadku spłaty pożyczki zaciągniętej na zakup akcji, są bezpośrednio związane z przychodem z zysków kapitałowych generowanym z tytułu posiadania tych akcji. Bez wpływu na tę konstatację pozostaje fakt, że nie stanowią one wydatków sensu stricto na objęcie lub nabycie akcji/udziałów.

Wobec tego odsetki od pożyczki, która została zaciągnięta na nabycie akcji oraz różnice kursowe powstałe w związku z jej spłatą powinny być alokowane do kosztów uzyskania przychodów z zysków kapitałowych.

Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 19.08.2020 r., sygn. akt: III SA/Wa 2185/19
Niezależnie od tego czy podatnik zaliczał odpisy amortyzacyjne do kosztów podatkowych, musi je uwzględnić przy zbyciu środka trwałego

Istota sporu między stronami sprowadzała się do oceny, czy podstawą opodatkowania sprzedawanej maszyny rolniczej będzie cena uzyskana za sprzedaną maszynę pomniejszona o koszt jej nabycia, pomniejszony o sumę odpisów amortyzacyjnych.

Podatnik wskazał, że maszyna rolnicza wykorzystywana była wyłącznie w działalności rolniczej w związku z czym odpisy amortyzacyjne nie stanowiły kosztów uzyskania przychodów (były uwzględniane wyłącznie bilansowo).

Sąd wskazał, że przychód uzyskany ze sprzedaży maszyny, będzie przychodem z pozarolniczej działalności gospodarczej, wobec tego będzie podlegał opodatkowaniu według zasad ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zastosowanie znajdzie zatem przepis art. 15 ust. 1 ustawy o PDOP, który odwołuje się także do reguł amortyzacji wskazanych w art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b i art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o PDOP.

Z przywołanych przepisów wynika, że przy sprzedaży nieamortyzowanego środka trwałego wartością stanowiącą koszty uzyskania przychodów będą wydatki na nabycie tego środka trwałego, które pomniejszane są o sumę dokonanych odpisów amortyzacyjnych, niezależnie od tego czy odpisy amortyzacyjne stanowiły wcześniej koszt uzyskania przychodu (koszt podatkowy), czy też nie stanowiły kosztu uzyskania przychodu (koszt bilansowy). Treść art. 16 ust. 1 pkt 1 in fine ustawy o PDOP jednoznacznie wskazuje, że odpisy amortyzacyjne pomniejszają koszt uzyskania przychodu, nawet jeśli dokonywane były wyłącznie według zasad prawa bilansowego, a więc nie były uważane wcześniej za koszty uzyskania przychodów.

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 01.12.2020 r., znak 0111-KDIB1-2.4010.379.2020.1.BG
Sposób ujęcia korekty czynszów najmu nieruchomości między podmiotami powiązanymi

Spółka w ramach prowadzonej działalności gospodarczej najmuje oraz dzierżawi od podmiotów powiązanych nieruchomości oraz lokale mieszkalne (dalej: „nieruchomości”), jak również planuje korzystać z nich w przyszłości. Nieruchomości te są przez spółkę wykorzystywane z przeznaczeniem na cele związane z jej działalnością gospodarczą. Spółka wskazuje, że w 2019 r. i 2020 r. czynsze dzierżawy oraz najmu poszczególnych nieruchomości zostały ustalone pomiędzy spółką a podmiotami powiązanymi wynajmującymi lub wydzierżawiającymi spółce nieruchomości na bazie ogólnego rozeznania stron.. W celu weryfikacji prawidłowości ustalonego poziomu stawek czynszu w ramach poszczególnych umów, spółka w 2020 r. zleciła rzeczoznawcy dokonanie wyceny wartości rynkowych stawek czynszu z tytułu najmu oraz dzierżawy poszczególnych nieruchomości. Przeprowadzone operaty szacunkowe wykazały, że wysokość rynkowa czynszów jest wyższa od stawek czynszów przyjętych przez strony. Mając powyższe na uwadze, spółka oraz wydzierżawiający planują podjąć działania mające na celu doprowadzenie rozliczeń z tytułu najmu/dzierżawy nieruchomości do poziomu wskazanego przez rzeczoznawcę. W tym celu strony umów najmu/dzierżawy planują dokonać stosowanych korekt wysokości czynszów uiszczanych w 2019 i 2020 r. do poziomu określonego w wycenach.

Zdaniem wnioskodawcy, spółka powinna rozpoznać wartość zwiększonych kosztów uzyskania przychodów w związku ze zwiększeniem wartości czynszów dzierżawy lub najmu nieruchomości za 2019 i 2020 r. w celu dostosowania ich do poziomu wynikającego z wycen rzeczoznawcy zgodnie z art. 15 ust. 4i ustawy o PDOP tj. w okresie rozliczeniowym, w którym otrzyma od wydzierżawiających faktury korygujące dokumentujące przyczyny korekty. Zdaniem spółki regulacje dotyczące korekt cen transferowych nie mają zastosowania do wszystkich rodzajów korekt między podmiotami powiązanymi w rozumieniu ustawy o PDOP, lecz jedynie do tych, które spełniają kryteria wymienione w art. 11e ustawy o PDOP (co wynika np. z brzmienia art. 15 ust. 4k pkt 2 ustawy o PDOP). Biorąc pod uwagę zwłaszcza fakt, że jak wynika z przeprowadzonej wyceny nieruchomości konieczne jest dokonanie korekt cen transferowych za 2019 r. i 2020 r. w celu skorygowania wartości czynszów najmu/dzierżawy dla potrzeb zapewnienia poziomu rynkowego, zdaniem spółki należy stwierdzić, że warunek wskazany w pkt 1 katalogu zawartego w art. 11e ustawy o PDOP nie zostanie spełniony. Należy bowiem wskazać, że ustalona przez strony pierwotna wartość czynszów bazowała na ogólnym rozeznaniu stron i nie wynikała z przeprowadzonej wyceny czynszów najmu/dzierżawy poszczególnych nieruchomości, natomiast otrzymane od rzeczoznawcy operaty szacunkowe wykazały, że przyjęta przez strony wartość czynszów była niższa niż te oferowane na rynku. Mając powyższe na uwadze, zdaniem wnioskodawcy w analizowanym przypadku korekty czynszów najmu/dzierżawy poszczególnych nieruchomości nie spełnią przesłanek niezbędnych do uznania ich za korekty cen transferowych, o których mowa w art. 11e ustawy o PDOP. Tak więc w ocenie spółki korekty te należy rozpoznać zgodnie z regułami ogólnymi dotyczącymi „zwykłych korekt” tj. na podstawie art. 15 ust. 4i ustawy o PDOP.

Organ uznał stanowisko za prawidłowe.

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 30.11.2020 r., znak 0111-KDIB1-3.4010.456.2020.1.BM
Zakres usług IT podlegających pod podatek u źródła

Wnioskodawca zawarł umowę o świadczenie usług z X GmbH, z siedzibą w Niemczech, który stanowi podmiot powiązany ze Spółka w rozumieniu ustawy o CIT. W ramach umowy Podmiot powiązany świadczy na rzecz Spółki usługi IT jako tzw. usługi wspólne (dalej łącznie: „Usługi IT”), które obejmują:

transakcje kasowe w zakresie przetwarzania danych z elektronicznych kas rejestrujących, w ramach których dochodzi do przekazania danych (np. o transakcjach sprzedaży w danym punkcie sprzedaży) do centralnego systemu ERP (WWS). Podmiot powiązany przygotowuje także zestandaryzowane raporty oparte głównie o dane z systemu WWS. Celem uniknięcia potencjalnych wątpliwości Spółka podkreśla, że ta usługa nie jest usługą transferu środków pieniężnych,
zapewnienie wnioskodawcy dostępu do urządzeń komputerowych znajdujących się w posiadaniu podmiotu powiązanego,
przyznanie wnioskodawcy prawa do współkorzystania z oprogramowania dostarczanego przez podmiot powiązany, tj.:
zestandaryzowanego oprogramowania zewnętrznego, które Podmiot powiązany udostępnia lokalnym użytkownikom z grupy, w tym wnioskodawcy oprogramowania wytworzonego (lub dostosowanego) przez Podmiot powiązany (na podstawie zestandaryzowanego oprogramowania) wsparcie wnioskodawcy we wszystkich zakresach korzystania z oprogramowania i sprzętu komputerowego poprzez angażowanie specjalistów przez Podmiot powiązany
instalacja, koordynacja i utrzymanie wszelkich urządzeń technicznych niezbędnych do korzystania z oprogramowania i sprzętu komputerowego, niezależnie czy są one zaliczane do składników oprogramowania lub sprzętu komputerowego.
Zdaniem Wnioskodawcy, usługi IT nie podlegają opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym, bowiem nie stanowią usług wskazanych w art. 21 ust. 1 ustawy o PDOP.

Organ zgodził się, że w zakresie usług wskazanych w punktach 3-5 powyżej, nie powstaje obowiązek pobrania podatku u źródła. Jednakże w zakresie punktu 2, usługi te, zdaniem organu stanowią w „użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego” wymienione w treści art. 21 ust. 1 ustawy o PDOP. Sformułowanie to oznacza każde użytkowanie bez względu na jego formę (fizyczne/wirtualne). Pojęcie „urządzenie przemysłowe” należy zatem rozumieć szerzej niż wynika to z potocznego znaczenia pojęcia „przemysłowe”. Chodzi tu o każde wykorzystanie urządzenia w celach komercyjnych, w działalności przemysłowej, handlowej lub naukowej.

Natomiast jeśli chodzi o wymienione w punkcie 1 transakcje kasowe w zakresie przetwarzania danych z elektronicznych kas rejestrujących, w ramach których dochodzi do przekazania danych (np. o transakcjach sprzedaży w danym punkcie sprzedaży) do centralnego systemu ERP (WWS), to zdaniem organu stanowią one usługi przetwarzania danych wymienione art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o PDOP. Istotą usług przetwarzania danych jest pozyskanie przez zlecającego określonych informacji mających zastosowanie w procesie zarządzania przedsiębiorstwem. Przetwarzanie danych stanowi przekształcanie treści i postaci danych wejściowych metodą wykonywania systematycznych operacji w celu uzyskania wyników w postaci z góry określonej.

W efekcie, stanowisko wnioskodawcy zostało uznane za nieprawidłowe. Zdaniem organu, zgodnie ze wskazówkami Modelowej Konwencji OECD, należy – opierając się na danych zawartych w umowie lub drogą analizy logicznej – dokonać rozbicia całej kwoty wynagrodzenia na oddzielne elementy i do każdego z nich zastosować odrębne zasady opodatkowania. Jeżeli jednak jeden z elementów świadczenia stanowi pozycję główną kontraktu, a pozostałe elementy są uboczne lub mają raczej znikome znaczenie, to normę stosowaną do głównego elementu należy stosować do całości wynagrodzenia.

PDOF

Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 4.11.2020 r., sygn. akt: II FSK 1712/18

Odsetki za zwłokę jako przychody z innych źródeł

Spór w sprawie sprowadzał się do odpowiedzi na pytanie, czy odsetki za opóźnienie w uiszczeniu ceny za wykup nieruchomości właścicielowi albo użytkownikowi wieczystemu nieruchomości, powinny zostać zaliczone do przychodów z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 w związku z art. 20 ust. 1 ustawy o PDPF

Zdaniem NSA, choć odsetki stanowią dług uboczny (akcesoryjny), bowiem nie mogą powstać bez istnienia długu głównego, to jednak skoro już raz powstaną, uzyskują byt niezależny od długu głównego i mogą istnieć nawet po jego wygaśnięciu.

W zaistniałym stanie faktycznym, sporne odsetki wynikały z opóźnienia w wykupie nieruchomości, co skutkowało wydaniem wyroku orzekającego o wykupie nieruchomości za określoną cenę wraz z ustawowymi odsetkami. W ocenie NSA odsetki te nie stanowiły przychodu ze zbycia wykupionej nieruchomości, ale były odsetkami naliczonymi i zasądzonymi z tytułu opóźnienia w wykupie tej nieruchomości i jako przysporzenie samoistne stanowiły przychód ze źródła wymienionego w art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o PDOF, nie zaś ze wskazanego w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a ustawy o PDOF źródła przychodu w postaci odpłatnego zbycia nieruchomości.

W konsekwencji podlegały opodatkowaniu na zasadach ogólnych z art. 27 ust. 1 ustawy o PDOF.

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 27.11.2020 r., znak 0115-KDIT3.4011.544.2020.4.KR

Sprzedaż nieruchomości a przychód z działalności gospodarczej

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą od maja 1992 roku, w zakresie sprzedaży detalicznej części i akcesoriów do samochodów osobowych. W roku 1997 wraz z małżonką zakupił w ramach wspólności ustawowej nieruchomość, która weszła do ich majątku prywatnego. W jednym z pomieszczeń został przez wnioskodawcę otwarty sklep, który prowadzi do dziś. Lokal nie został nigdy wprowadzony do ewidencji środków trwałych. W kosztach uzyskania przychodów nie były rozliczane żadne koszty związane z utrzymaniem przedmiotowej nieruchomości. W niedalekiej przyszłości wnioskodawca ma zamiar sprzedać całą nieruchomość, w tym również część wykorzystywaną na cele działalności gospodarczej. Przedmiotowa nieruchomość to budynek po byłej szkole, przekwalifikowany na budynek mieszkalny oraz 50 m2 sklepu, a także budynek gospodarczy. Nieruchomość została nabyta w celu mieszkalnym, a także prowadzenia sklepu. Będąca przedmiotem wniosku nieruchomość jest przedmiotem jego współwłasności z małżonką, jest kompletna i zdatna do użytku w dniu przyjęcia do używania, jej przewidywany okres używania jest dłuższy niż rok oraz jest ona wykorzystywana do celów działalności gospodarczej (w wskazanej części) od połowy 2000 roku.

Organ, wbrew stanowisku wnioskodawcy uznał, że odpłatne zbycie nieruchomości w części wykorzystywanej w prowadzonej działalności gospodarczej, która wprawdzie nie została wprowadzona do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, jednak spełnia ustawową definicję środka trwałego, będzie skutkować powstaniem przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 w zw. z art. 10 ust. 2 pkt 3 ustawy o PDOF. Przepisy ustawy nie uzależniają uznania danego składnika majątku za środek trwały od ujęcia go w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych – znaczenie ma sam fakt wykorzystywania tego składnika w działalności gospodarczej. Regulacją art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy o PDOF w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2015 r. objęty został przychód z odpłatnego zbycia tych składników majątku, które spełniają ustawową definicję środka trwałego oraz wartości niematerialnej i prawnej, podlegających ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, niezależnie od tego, czy podatnik wprowadził, czy też nie wprowadził te składniki do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, jak również od tego, czy zaliczał do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne dokonywane od ich wartości początkowej.

PROCES LEGISLACYJNY

W Dzienniku Ustaw zostały opublikowane ustawy wprowadzające zmiany w podatkach dochodowych, m.in. w zakresie tzw. „estońskiego CIT” i opodatkowania spółek komandytowych:
Ustawa z dnia 28 listopada 2020 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne oraz niektórych innych ustaw
https://dziennikustaw.gov.pl/DU/2020/2123

Ustawa z dnia 28 listopada 2020 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw
https://dziennikustaw.gov.pl/DU/2020/2122

Ustawy wchodzą w życie od 1 stycznia 2021 r.

Obwieszczenie Ministra Finansów, Funduszy i Polityki Regionalnej z dnia 5 listopada 2020 r. w sprawie stawek karty podatkowej i kwoty, do której można wykonywać świadczenia przy prowadzeniu niektórych usług, z wyjątkiem świadczeń dla ludności, oraz kwartalnych stawek ryczałtu od przychodów proboszczów i wikariuszy, obowiązujących w 2021 r.
Ogłoszone zostały:

1) wysokość stawek karty podatkowej

2) wysokość kwartalnych stawek ryczałtu od przychodów proboszczów i wikariuszy

3) wysokość kwoty, o której mowa w objaśnieniach do załącznika nr 3 część I pkt 4 do ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne,

https://dziennikustaw.gov.pl/M2020000108301.pdf

Protokół zmieniający umowę z Maltą w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.
Zmiany do umowy, które wprowadził Protokół obejmują w szczególności:

podatek u źródła od opłat za usługi techniczne;
zmianę zasad opodatkowania wynagrodzeń dyrektorów;
nową metodę unikania podwójnego opodatkowania – metodę kredytu podatkowego;
zmiany w zakresie opodatkowania zbycia spółek nieruchomościowych.

Zmiany w polsko-maltańskiej umowie są bezpośrednio związane z udziałem Polski w pracach nad projektem Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju – BEPS (Base Erosion and Profit Shifting), a także podpisaniem w czerwcu 2017 r. tzw. konwencji MLI. Konwencja ta obejmuje cały szereg różnych rozwiązań uszczelniających obszar międzynarodowego opodatkowania i współpracy podatkowej między krajami.