WYROKI SĄDOWE I INTERPRETACJE PODATKOWE

Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z 4.11.2020 r., sygn. akt: I SA/Gd 835/20

Jeżeli podatnikowi nie doręczono postanowienia o przedłużeniu terminu zwrotu różnicy podatku przed upływem terminu przewidzianego w art. 87 ust. 2 ustawy o VAT, to tym samym ma on uprawnione przekonanie, że zwrot różnicy podatku nastąpi w terminie 60 dni od dnia złożenia rozliczenia

W celu zbadania prawidłowości rozliczenia podatku od towarów i usług wszczęto wobec podatnika kontrolę podatkową w zakresie prawidłowości rozliczenia podatku od towarów i usług za miesiące od 1 listopada 2017 r. do 31 marca 2019 r. Naczelnik US postanowieniem z dnia 25 lipca 2019 r. przedłużył termin zwrotu nadwyżki podatku do dnia 11 września 2019 r. Postanowienie to doręczono podatnikowi dnia 29 lipca 2019 r. Jak wskazał organ I instancji w dalszej treści uzasadnienia, Naczelnik US postanowieniem z dnia 5 września 2019 r. ponownie przedłużył termin zwrotu nadwyżki podatku naliczonego nad należnym za miesiąc marzec 2019 r., do dnia 12 listopada 2019 r. (…)

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zważył, co następuje: (…)

W orzecznictwie wskazuje się, że organ podatkowy obowiązany jest zbadać ciągłość dotychczasowego przedłużania terminu, w tym w szczególności terminowego doręczania postanowienia o przedłużeniu, a ustalenia w tym zakresie powinny zostać przedstawione w uzasadnieniu rozstrzygnięcia. Jest to niezbędne dla wykazania, że dopuszczalne jest (skuteczne prawnie) kolejne przedłużenie terminu zwrotu. (…) Materialnoprawny charakter terminów określonych w art. 87 ust. 2 w związku z ust. 6 ustawy o VAT oznacza także, że po ich upływie organ podatkowy traci uprawnienie do przedłużenia terminu zwrotu różnicy podatku. W orzecznictwie sądowym utrwalone jest bowiem stanowisko, że skuteczne przedłużenie terminu możliwe jest jedynie przed jego upływem. (…) W niniejszej sprawie żaden z organów nie zwrócił uwagi na datę doręczenia postanowienia z dnia 5 września 2019 r. Co więcej, należy zwrócić uwagę, że postanowienie z dnia 5 września 2019 r. przedłużało termin zwrotu do dnia 12 listopada 2019 r., natomiast postanowienie z dnia 6 listopada 2019 r., przedłużające ten termin do dnia 31 stycznia 2020 r., zostało doręczone w dniu 13 listopada 2019 r. – co wynika również z treści pisma Naczelnika US z dnia 28 listopada 2019 r. – a więc dzień po upływie przedłużonego wcześniej terminu. Co więcej, odnośnie postanowienia Naczelnika US z dnia 29 stycznia 2020 r. w aktach sprawy brak jest jakiegokolwiek dowodu doręczenia Skarżącej postanowienia o treści w nim wskazanego. Jak już wskazywano powyżej, termin do zwrotu zostaje przedłużony, jeżeli przed jego upływem podatnikowi doręczono postanowienie naczelnika urzędu skarbowego o przedłużeniu terminu zwrotu do czasu zakończenia weryfikacji rozliczenia podatnika dokonanej w ramach czynności sprawdzających. W związku z powyższym, jeżeli podatnikowi nie doręczono postanowienia o przedłużeniu terminu zwrotu różnicy podatku przed upływem terminu przewidzianego w art. 87 ust. 2 ustawy o VAT, to tym samym ma on uprawnione przekonanie, że zwrot różnicy podatku nastąpi w terminie 60 dni od dnia złożenia rozliczenia. W ocenie Sądu powyższe tyczy się również upływu terminu wynikającego z wcześniej już wydanego postanowienia o przedłużeniu terminu zwrotu – który ten termin każdorazowo wskazany został poprzez określenie konkretnego dnia, do którego ma nastąpić zwrot.

Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 28.09.2020 r., sygn. I FSK 976/20
Korekta zawyżonej stawki a zachowanie ceny netto

„W 2014 i 2015 roku skarżący dokonywał sprzedaży pelletu/brykietu ze słomy przy zastosowaniu 23% stawki VAT. W kwietniu 2018 r. wystawił faktury korygujące dotyczące przedmiotowych transakcji, w których zarówno przedmiot sprzedaży, ilość zbywanego towaru, jak i wartość brutto transakcji pozostały bez zmian w stosunku do faktur pierwotnych. Zmianie uległy natomiast stawka (8%) i kwota podatku VAT oraz kwota netto transakcji. (…)

kontrahenci potwierdzili wprawdzie odbiór faktur korygujących, jednak odmówili ich uwzględnienia, wskazując, że skarżący – dokonując korekty stawki podatku VAT z 23% na 8% – wbrew wcześniejszym ustaleniom podwyższył cenę netto towaru. (…)

organy podatkowe, jak i Sąd pierwszej instancji przyjęły, że sporne faktury korygujące zostały wystawione z naruszeniem art. 106j ust. 2 ustawy o VAT i nie odzwierciedlały rzeczywistego przebiegu opisanych w ich treści transakcji, a zatem nie mogły stanowić podstawy ich ujęcia w ewidencji podatkowej (…)

Na gruncie niniejszej sprawy usprawiedliwioną i niekwestionowaną przez organy przyczyną wystawienia spornych faktur korygujących pozostaje jedynie zmiana stawki podatku VAT (z 23% na 8%). Tego rodzaju korekta z uwagi na zależności między ceną netto, stawką podatku a będącą ich pochodną ceną brutto, z konieczności pociąga za sobą zmianę w zakresie tej ostatniej. Podwyższanie w takiej sytuacji ceny netto, a w konsekwencji korygowanie podstawy opodatkowania nie znajduje jakiegokolwiek uzasadnienia, skoro z jednoznacznych ustaleń organów podatkowych bezsprzecznie wynika, że kontrahenci podważają prawidłowość zmiany w zakresie ceny netto. Wprost stwierdzają oni, że wartość ta odbiega od ceny umówionej pierwotnie, a tym samym nie odzwierciedla rzeczywistego przebiegu transakcji sprzedaży. Wyjaśnień kontrahentów nie kwestionuje zresztą sam skarżący, nie podając w istocie (poza koniecznością „utrzymania” ceny brutto jako faktycznie uiszczonej) usprawiedliwienia dla podwyższenia ceny netto.

Skoro zatem wartość netto sprzedaży nie uległa zmianie w stosunku do pierwotnie ustalonej, to dokonywanie korekty w tym zakresie stanowiło jednostronną, niczym nieuprawnioną zmianę podstawy opodatkowania, a tym samym przesądzało o nieprawidłowości sporządzonych faktur korygujących jako odbiegających od faktycznego przebiegu transakcji. (…)

Na gruncie niniejszej sprawy brak zgody kontrahentów na zmianę wartości netto sprzedaży został uwzględniony i prawidłowo oceniony przez organy

Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 23.09.2020 r., sygn. I FSK 1857/17
Decyzja celna a wysokość VAT od importu

„Wydanie odrębnej decyzji określającej dług celny powoduje zatem, że przy określeniu podatku VAT organ podatkowy w podstawie opodatkowania przyjmuje wartość celną, wysokość cła i inne opłaty, które ustalono w decyzji celnej, bez możliwości ich weryfikowania, kwestionowania, czy innego jeszcze sprawdzania. Innymi słowy decyzja w sprawie należności celnych stanowi dla organu podatkowego wiążące rozstrzygnięcie o tych składowych, które służą wyliczeniu podatku VAT i dopóki decyzja celna nie zostanie wyeliminowana z obrotu prawnego, zawarte w niej ustalenia istotne dla sprawy podatkowej nie mogą być kwestionowane przed organami podatkowymi”.

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 30.11.2020 r., znak 0114-KDIP1-2.4012.334.2020.4.AAT
Udzielenie pożyczki udziałowcowi podlega opodatkowaniu VAT i jednocześnie korzysta ze zwolnienia od podatku

Wnioskodawca zarówno w umowie jak i we wpisie w Krajowym Rejestrze Sądowym w zakresie działalności nie ma wpisanego do przedmiotu działalności udzielania pożyczek ani też innej podobnej działalności finansowej. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca miał zawrzeć w październiku 2020 r., umowę pożyczki ze swoim udziałowcem. Umowa pożyczki zawierać miała oprocentowanie, które miało stanowić wynagrodzenie dla Wnioskodawcy. Pożyczka miała być udzielona ze środków własnych a jej celem miało być nie tylko udzielenie wsparcia finansowego dla wspólnika, ale również czerpanie zysku z udzielonej pożyczki. W konsekwencji, udzielona pożyczka będzie działaniem, które wygeneruje przychody dla Wnioskodawcy (będzie generowany zysk w postaci oprocentowania pożyczki). Wcześniej Wnioskodawca nie udzielał pożyczek i nie prowadził działalności w tym zakresie.

Wnioskodawca ma wątpliwości czy czynność udzielenia pożyczki, będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług i jednocześnie będzie korzystała ze zwolnienia od podatku.

Organ podatkowy uznał, że czynność polegająca na udzieleniu oprocentowanej pożyczki, spełnia przesłanki uznania tej czynności za podlegającą opodatkowaniu. Udzielanie pożyczek przez podatnika podatku od towarów i usług, spełnia przesłanki uznania tych czynności za podlegające opodatkowaniu, niezależnie od częstotliwości i celu ich udzielenia, czy statusu nabywcy. Udzielenie pożyczki przez podmiot prowadzący działalność gospodarczą, w związku z jej prowadzeniem, można identyfikować i zaliczać do zawodowej płaszczyzny jednostki, a więc uznać za rodzącą obowiązki w podatku od towarów i usług. Udzielenie pożyczki stanowi świadczenie na rzecz pożyczkobiorcy, polegające na udostępnieniu środków finansowych na wskazany w umowie okres czasu. Z uwagi na fakt, że powyższa usługa mieści się w zakresie czynności, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT korzysta ze zwolnienia z opodatkowania.

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 27.11.2020 r., znak 0114-KDIP4-1.4012.512.2020.1.RMA
Podstawa opodatkowania i powstanie obowiązku podatkowego z tytułu rozliczeń energii elektrycznej z prosumentem

Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT, posiada koncesję na obrót energią elektryczną i prowadzi działalność w zakresie handlu energią elektryczną oraz świadczy usługi dystrybucji energii elektrycznej. Wnioskodawca dokonuje i będzie dokonywać w przyszłości rozliczeń energii elektrycznej z prosumentami w oparciu o ustawę o odnawialnych źródłach energii. W zakresie rozliczeń z prosumentami, możliwe są następujące sytuacje:

na koniec okresu rozliczeniowego, ustalona na podstawie rzeczywistych wskazań urządzeń pomiarowo-rozliczeniowych, ilość energii elektrycznej pobranej przez prosumenta z sieci jest większa niż (i) ilość energii elektrycznej wprowadzonej do tej sieci przez prosumenta oraz (ii) ilość energii zmagazynowanej, która podlega rozliczeniu i w konsekwencji prosument ma obowiązek zapłaty wynagrodzenia Wnioskodawcy wyłącznie za nadwyżkę energii pobranej nad energią wytworzoną i zmagazynowaną („niedobór”);
na koniec okresu rozliczeniowego, ustalona na podstawie rzeczywistych wskazań urządzeń pomiarowo-rozliczeniowych, ilość energii elektrycznej pobranej przez prosumenta z sieci jest mniejsza niż (i) ilość energii elektrycznej wprowadzonej do tej sieci przez prosumenta oraz (ii) ilość energii zmagazynowanej, która podlega rozliczeniu i w konsekwencji Wnioskodawca nie otrzymuje wynagrodzenia od prosumenta za sprzedaż energii, natomiast ma obowiązek rozliczyć w kolejnych okresach rozliczeniowych nadwyżkę energii wprowadzonej i zmagazynowanej nad energią pobraną, zgodnie z art. 4 ust. 5 ustawy o odnawialnych źródłach energii („nadwyżka”). Nadwyżka podlega rozliczeniu w ciągu 365 dni od dnia wprowadzenia energii do sieci. Po upływie tego okresu nie jest uwzględniana w rozliczeniu z prosumentem.
Wnioskodawca powziął wątpliwość w zakresie podstawy opodatkowania i powstania obowiązku podatkowego z tytułu rozliczeń energii elektrycznej z prosumentem.

Organ podatkowy uznał, że w niniejszej sprawie ma zastosowanie zasada ogólna określona w art. 29a ust. 1 ustawy o VAT, zgodnie z którą podstawą opodatkowania jest wszystko, co stanowi zapłatę. Podstawą opodatkowania w przypadku wystąpienia w danym okresie tzw. niedoboru (ilość energii elektrycznej pobranej przez prosumenta z sieci jest większa niż ilość energii elektrycznej wprowadzonej do tej sieci przez prosumenta oraz ilość energii zmagazynowanej, która podlega rozliczeniu) będzie zatem kwota należna Wnioskodawcy od prosumenta obliczona jako iloczyn właściwej stawki (ceny jednostkowej energii elektrycznej) oraz ilości energii elektrycznej odpowiadającej nadwyżce ilości energii elektrycznej pobranej w danym okresie rozliczeniowym nad ilością energii elektrycznej wprowadzonej do tej sieci przez prosumenta w danym okresie rozliczeniowym oraz ilością energii zmagazynowanej, która podlega rozliczeniu.

Natomiast jeżeli w danym okresie rozliczenie z prosumentem wykaże tzw. nadwyżkę (ilość energii elektrycznej pobranej przez prosumenta z sieci jest mniejsza niż ilość energii elektrycznej wprowadzonej do tej sieci przez prosumenta oraz ilość energii zmagazynowanej podlegającej rozliczeniu), należy uznać, że w tym okresie rozliczeniowym nie nastąpiła dostawa towarów przez Wnioskodawcę na rzecz prosumenta. Tym samym, po stronie Wnioskodawcy nie powstanie obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług. Jednocześnie wartość nadwyżki energii wprowadzonej przez prosumenta w danym okresie rozliczeniowym i energii zmagazynowanej, będzie podlegać uwzględnieniu w podstawie opodatkowania w następnych okresach rozliczeniowych, nie później jednak niż w ciągu 365 dni od wprowadzenia energii elektrycznej do sieci.

PROCES LEGISLACYJNY

Ustawa z dnia 27 listopada 2020 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw – druk nr 718

Slim VAT

Ustawa wprowadzająca pakiet zmian tzw. Slim VAT (mających na celu pewne uproszczenie rozliczeń), a także m.in. modyfikację systemu TAX Free, została uchwalona przez Sejm.

Jej założenia przedstawiliśmy w Podatkowym Przeglądzie Tygodnia nr 111. Dotyczą one m.in. prezentów małej wartości, odliczenia podatku naliczonego i przeliczenia kursu walut obcych. Planowany termin wejścia w życie to zasadniczo 1 stycznia 2021 r.

Ustawa jest na etapie prac w Senacie.

http://www.sejm.gov.pl/sejm9.nsf/PrzebiegProc.xsp?nr=718

04