WYROKI SĄDOWE I INTERPRETACJE PODATKOWE
1. Usługi poboru opłaty skarbowej nie podlegają zwolnieniu
Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 3.09.2020 r., znak 0112-KDIL3.4012.427.2020.2.LS. Usługi poboru opłaty skarbowej nie podlegają zwolnieniu na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT. Powiat przyjmuje w kasie opłatę skarbową i całość wpływów wpłaca na rachunek bankowy Urzędu Miasta. Za pobór opłaty skarbowej Powiatowi przysługuje wynagrodzenie w wysokości 5% wpływów z tego tytułu. Prowizja od opłaty skarbowej wpływa na rachunek bankowy Starostwa. Po otrzymaniu wpłaty Powiat wystawia dokument wewnętrzny ze stawką zw. Opłatę skarbową w drodze inkasa. Powiat zobowiązuje się do przekazywania zainkasowanej należności opłaty skarbowej dwa razy w miesiącu w pełnej wysokości na rachunek Urzędu Miejskiego Gmina zobowiązuje się do zapłaty na rzecz Powiatu wynagrodzenia za pobór opłaty skarbowej w wysokości 5 % sumy zainkasowanych i przekazanych kwot opłaty skarbowej, do 14 dni od daty wpływu miesięcznej ewidencji wpłat. Powiat jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku VAT. Powiat nie świadczy usług, których przedmiotem są instrumenty finansowe w rozumieniu ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi. Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą tego czy czynność poboru opłaty skarbowej przez Powiat, a tym samym otrzymywana z tego tytułu prowizja jest zwolniona od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT, jako usługa pośrednictwa pieniężnego. Organ podatkowy uznał, że dla usług polegających na poborze opłaty skarbowej i przekazaniu ich na bieżąco na rachunek Urzędu Miasta nie znajdzie zastosowania zwolnienie od podatku w oparciu o przepisy art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT, bowiem – usługi świadczone przez Powiat na rzecz Urzędu Miasta nie stanowią usług finansowych czy też usług pośrednictwa w zakresie usług finansowych, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT. Rola Powiatu sprowadza się bowiem wyłącznie do pobrania i wpłacenia na rzecz Urzędu Miasta zebranych środków.
2. Wyłączenie z opodatkowania podatkiem VAT planowanej sprzedaży całości przedsiębiorstwa podmiotowi zagranicznemu
Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 7.09.2020 r., znak 0111-KDIB3-2.4012.517.2020.2.MD.Wnioskodawca będący osobą fizyczną prowadzi działalność gospodarczą polegającą na produkcji elektrycznego sprzętu oświetleniowego. Wnioskodawca planuje sprzedaż całości przedsiębiorstwa. W skład przedsiębiorstwa, które stanowiłoby przedmiot umowy sprzedaży, wchodzą nieruchomości, rzeczy ruchomych takie jak urządzenia, towary, wyroby, wierzytelności, serwis internetowy, tajemnice przedsiębiorstwa, dokumentacja związana z prowadzeniem działalności gospodarczej, wszelkie prawa wynikające z umów związanych z prowadzoną działalnością w tym między innymi umowy z kontrahentami, tym samym spełniając definicję przedsiębiorstwa z art. 55¹ Kodeksu cywilnego. Umowa sprzedaży przedsiębiorstwa zawarta zostanie pomiędzy Wnioskodawcą, a podmiotem będącym spółką prawa handlowego posiadającym kapitał zagraniczny. Wnioskodawca, po dokonaniu transakcji sprzedaży przedsiębiorstwa, zakończy działalność gospodarczą i złoży wniosek o wykreślenie z CEIDG. Po dokonaniu transakcji sprzedaży przedsiębiorstwa Wnioskodawca nie będzie prowadził działalności gospodarczej. Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia czy w przypadku sprzedaży całości przedsiębiorstwa podmiotowi zagranicznemu na terenie Rzeczypospolitej Polskiej, transakcja taka wyłączona jest z opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Organ podatkowy uznał, że planowana sprzedaż całego przedsiębiorstwa spełniającego wymogi określone w art. 55¹ Kodeksu cywilnego, na mocy art. 6 pkt 1 ustawy VAT – będzie wyłączona spod działania tej ustawy i w konsekwencji nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT. Na powyższe rozstrzygnięcie nie wpływa fakt, iż nabywcą przedsiębiorstwa jest podmiot zagraniczny.
3. Zastosowanie stawki podatku w wysokości 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów
Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 8.09.2020 r., znak 0111-KDIB3-3.4012.322.2020.2.MAZ. Zastosowanie stawki podatku w wysokości 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów w oparciu o posiadane dokumenty oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur wystawionych w ramach procedury samofakturowania. Wnioskodawca w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą dokonuje m.in. transakcji, w ramach których sprzedaje towary, które są transportowane z terytorium Polski do miejsca wskazanego przez nabywcę, znajdującego się na terytorium innego niż Polska państwa członkowskiego UE. Ich odbiorcami są kontrahenci, którzy posiadają właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nadany w innym niż Polska kraju członkowskim UE. W ramach realizowanych WDT, co do zasady, podmiotem odpowiedzialnym za realizację transportu jest Wnioskodawca. Przewóz jest zlecany przewoźnikowi/spedytorowi, z którym Wnioskodawca zawiera stosowną umowę. Przewoźnik jest podmiotem zewnętrznym, niezależnym od Wnioskodawcy, jak i od nabywców towarów dostarczanych w ramach WDT. Wnioskodawca zamierza wprowadzić system tzw. samofakturowania, rozumianego jako możliwość wystawiania faktur VAT, faktur zaliczkowych, faktur korygujących i duplikatów faktur w imieniu i na rzecz przewoźnika przez Wnioskodawcę, zgodnie z art. 106d ustawy o VAT. Strony zawrą stosowną umowę przewidującą możliwość samofakturowania i określającą procedurę zatwierdzania faktur. W ramach uzgodnionej procedury samofakturowania, Wnioskodawca w terminie ustalonym z przewoźnikiem wystawi w jego imieniu i na jego rzecz faktury oraz przekaże je do jego akceptacji. Faktury będą wystawiane w formie elektronicznej. Przekazanie faktur do akceptacji przewoźnika nastąpi poprzez przesłanie ich na wskazany przez przewoźnika adres e-mail. W celu zapewnienia możliwości zastosowania stawki 0% dla realizowanych WDT, Wnioskodawca zamierza gromadzić dowody potwierdzające, że towary będące przedmiotem WDT zostały wywiezione z terytorium Polski i dostarczone do nabywców UE, do miejsca znajdującego się na terytorium innego państwa członkowskiego UE, tj. potwierdzenie płatności za usługę transportową oraz fakturę za usługi transportowe przewoźnika, w tym wystawioną w trybie samofakturowania. Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia czy w oparciu o posiadane dokumenty przysługuje mu mu prawo do zastosowania stawki podatku w wysokości 0% dla WDT oraz czy ma on prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktur wystawionych w ramach procedury samofakturowania. Organ podatkowy uznał, że w stanie prawnym obowiązującym od 1.07.2020 r. stosowana przez Wnioskodawcę metoda dokumentowania WDT spełnia przesłanki określone w przepisie art. 45a Rozporządzenia 282/2011 i tym samym stanowi podstawę domniemania, że towary zostały wysłane lub przetransportowane z Polski do miejsca przeznaczenia znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innego niż Polska, a tym samym, w oparciu o te dokumenty spełniony zostanie warunek o którym mowa w art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT i przy spełnieniu pozostałych warunków określonych w art. 42 ust. 1 i 1a ustawy o VAT, Wnioskodawca będzie uprawniony do zastosowania stawki VAT 0% w przypadku dokonywania dostaw wewnątrzwspólnotowych. Stwierdzono także, że Wnioskodawcy będzie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z faktur wystawionych i akceptowanych w ramach procedury samofakturowania, także w drodze milczącej akceptacji, w rozliczeniu za okres, w którym nastąpi wystawienie danej faktury w imieniu i na rzecz przewoźnika, o ile przed końcem tego okresu w odniesieniu do świadczonych usług powstanie obowiązek podatkowy oraz pod warunkiem zaakceptowania tej faktury przez przewoźnika, nie później niż do upływu terminu do złożenia deklaracji podatkowej za ten okres rozliczeniowy.
4. Udostępnienie szafy serwerowej a usługi dotyczące nieruchomości
Wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 2 lipca 2020 r., sprawa C-215/19, Veronsaajien oikeudenvalvontayksikkö. Udostępnienie szafy serwerowej a usługi dotyczące nieruchomości. TSUE stwierdził, że „usługi przechowywania w centrum danych, w ramach których świadczący je usługodawca udostępnia swoim klientom szafy serwerowe, by mogli oni zainstalować w nich własne serwery, oraz dostarcza im dodatkowe towary i świadczy na ich rzecz dodatkowe usługi, takie jak energia elektryczna i różne usługi w celu zapewnienia użytkowania tych serwerów w optymalnych warunkach, nie stanowią usług wynajmu nieruchomości objętych przewidzianym w tym przepisie zwolnieniem z VAT, jeżeli – czego zbadanie należy do sądu odsyłającego – po pierwsze, usługodawca ten nie udostępnia swoim klientom powierzchni lub miejsca w sposób bierny poprzez zapewnienie im prawa do zajmowania ich tak, jakby byli oni ich właścicielami, a po drugie, szafy serwerowe nie stanowią integralnej części budynku, w którym są one zainstalowane, a nadto nie są w nim zainstalowane na stałe”.
