Zespół ECDDP informuje, że z dniem 1 stycznia 2017 r., wejdzie w życie rozporządzenie wykonawcze Rady Europejskiej (RE) nr 1042/2013 z dnia 7 października 2013 r. zmieniające rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 282/2011 w odniesieniu do miejsca świadczenia usług (dalej jako rozporządzenie nr 1042/2013). Rozporządzenie to definiuje m.in. pojęcie „nieruchomości” oraz „usług związanych z nieruchomościami”, o których mowa w art. 47 dyrektywy 2006/112/WE. Celem wprowadzenia ww. regulacji jest ujednolicenie zasad opodatkowania świadczeń związanych z nieruchomościami we wszystkich państwach członkowskich. Ma to niebagatelne znaczenie dla ustalenia prawidłowego miejsca opodatkowania usług powiązanych z nieruchomościami.

Stosownie do art. 13b rozporządzenia nr 1042/2013, do celów w stosowania dyrektywy 2006/112/WE za „nieruchomość” uznaje się:

1. każdą określoną część ziemi, na jej powierzchni lub pod jej powierzchnią, która może stać się przedmiotem własności i posiadania;

2. każdy budynek lub każdą konstrukcję przytwierdzone do gruntu lub w nim osadzone powyżej lub poniżej poziomu morza, których nie można w łatwy sposób zdemontować lub przenieść;

3. każdy zainstalowany element stanowiący integralną część budynku lub konstrukcji, bez którego budynek lub konstrukcja są niepełne, taki jak drzwi, okna, dachy, schody i windy;

4. każdy element, sprzęt lub maszynę zainstalowane na stałe w budynku lub konstrukcji, które nie mogą być przeniesione bez zniszczenia lub zmiany budynku lub konstrukcji.

Co istotne, w art. 31a ust. 1 rozporządzenia nr 1042/2013, wskazano wprost, że za usługi związane z nieruchomościami w rozumieniu w art. 47 dyrektywy 2006/112/WE (tj. podlegające opodatkowaniu w miejscu położenia nieruchomości), obejmują jedynie te usługi, które mają wystarczająco bezpośredni związek z daną nieruchomością. Związek taki istnieje zaś gdy usługi:

1. wywodzą się z nieruchomości, a dana nieruchomość stanowi element składowy usługi i jest elementem centralnym oraz niezbędnym z punktu widzenia świadczonych usług;

2. gdy są świadczone w odniesieniu do nieruchomości lub dla niej przeznaczone i mają na celu zmianę prawnego lub fizycznego stanu danej nieruchomości.

W art. 31a ust. 2 rozporządzenia nr 1042/2013 wymieniono również przykładowe świadczenia, które mogą zostać uznane za usługi bezpośrednio związane z nieruchomościami takie jak opracowanie planów budynku lub jego części przeznaczonych na określoną działkę, badanie i ocenę ryzyka dla nieruchomości i jej stanu, usługi prawne związane z przeniesieniem tytułu do nieruchomości itd. Jednocześnie, unijny prawodawca w art. 31a ust. 3 ww. rozporządzenia wymienił świadczenia, które z pewnością nie stanowią usług związanych z nieruchomością w rozumieniu art. 47 dyrektywy 2006/112/WE. Dotyczy to m.in. opracowania planów budynku lub jego części, jeżeli nie są one przeznaczone na określoną działkę, świadczenia usług reklamowych, nawet jeżeli wiąże się to z wykorzystaniem nieruchomości, instalacji lub montażu maszyn lub sprzętu, utrzymania i naprawy oraz kontroli maszyn lub sprzętu, jak również nadzoru nad maszynami lub sprzętem, które nie są lub nie stają się częścią nieruchomości, zarządzania portfelem inwestycji w nieruchomości.

Ponadto, w art. 31b ww. rozporządzenia, zastrzeżono że w przypadku pozostawienia sprzętu do dyspozycji usługobiorcy w celu przeprowadzenia prac dot. nieruchomości dochodzi do świadczenia usługi związanej z nieruchomością tylko wtedy gdy usługodawca ponosi odpowiedzialność za wykonane prace.

Przedstawione regulacje stanowią odzwierciedlenie zasad wypracowanych na przestrzeni lat na gruncie orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości UE i praktyki podatkowej w zakresie identyfikowania świadczeń, które można uznać za związane z konkretną nieruchomością i opodatkować w państwie położenia tejże nieruchomości. Przepisy rozporządzenia nr 1042/2013 nie wymagają implementacji do polskiego porządku prawnego (skutek bezpośredni) i powinny być stosowane bezpośrednio od 1.01.2017 r.