WYROKI SĄDOWE I INTERPRETACJE PODATKOWE
1. Moment powstania obowiązku podatkowego z tytułu sprzedaży licencji i subskrypcji
Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 13.12.2018 r., znak:
0114-KDIP1-1.4012.583.2018.1.IZ
Spółka prowadząca działalność gospodarczą w zakresie dostawy oprogramowania oraz usług związanych z oprogramowaniem zamierza zawrzeć umowę na dostawę licencji i subskrypcję oprogramowania, przy czym licencja zostanie udzielona na czas nieokreślony a subskrypcja będzie aktywna przez 36 miesięcy. Płatność za wykonaną usługę ma nastąpić w trzech ratach. Zdaniem Spółki, obowiązek podatkowy w odniesieniu do sprzedaży licencji i subskrypcji przez Spółkę na rzecz klienta powstanie z chwilą otrzymania każdej z rat wynagrodzenia, wynikających z umowy i wystawionych faktur. Gdyby jednak któraś z rat wynagrodzenia za sprzedaż licencji i subskrypcji została zapłacona dopiero po upływie roku od ich udzielenia, to obowiązek podatkowy powstanie z upływem tego okresu.
Zdaniem organu podatkowego obowiązek podatkowy dla sprzedaży licencji bezterminowych powstaje na zasadach ogólnych, określonych w art. 19 ust. 1 ustawy o VAT, tj. z chwilą wykonania usługi, natomiast w przypadku subskrypcji aktywnych przez 36 miesięcy, w odniesieniu do których umowa wskazuje okresy rozliczeniowe – obowiązek podatkowy powstaje w ostatnim dniu okresu rozliczeniowego, na zasadach przewidzianych w art. 19a ust. 3 ustawy o VAT jednakże, gdy przed wykonaniem usługi uiszczane będą raty, zaliczki, przedpłaty to, zgodnie z art. 19a ust. 8 ustawy o VAT, obowiązek podatkowy powstanie z chwilą jej otrzymania w odniesieniu do otrzymanej kwoty.
2. Moment powstania obowiązku podatkowego dla otrzymanej dotacji
Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 13.12.2018 r., znak:
0115-KDIT1-2.4012.785.2018.2.RS
Organ uznał, że obowiązek podatkowy z tytułu otrzymanej dotacji na pokrycie części ceny usługi doradczej realizowanej w ramach projektu powstanie – jak stanowi art. 19a ust. 5 pkt 2 ustawy o VAT w powiązaniu z ust. 6 powołanego artykułu – z chwilą jej otrzymania w odniesieniu do otrzymanej kwoty, a nie jak wskazał wnioskodawca „dopiero w momencie wykonania usługi i jednocześnie ostatecznego ustalenia ceny – czyli podstawy opodatkowania, opodatkowaniu podlega cała wartość, która stanowi zapłatę za wykonaną usługę wraz z dopłatami, subwencjami i innymi składnikami mającymi wpływ na cenę danej usługi.
3. Wystawienie faktury korygującej
Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 14.12.2018 r., znak:
0111-KDIB3-1.4012.907.2018.1.KO
Podatnik świadczący usługi remontowe i budowlane wykonał na zlecenie innej firmy budowlanej w 2014 r. remont budynku. Zleceniobiorca odmówił zapłaty kwoty brutto 93.999,99 złotych wynikającej z faktury wystawionej w dniu 31.12.2014 r., nie kwestionując zakresu wykonanych prac, lecz kwestionując cenę. Po negocjacjach uzgodniono opust i nowa cena za usługę została ustalona na kwotę brutto 49.200 złotych. W dniu 20.12.2017 r. podatnik wystawił korektę, gdzie jako podstawę wskazano zmianę ceny w wyniku negocjacji – rabat. Zleceniodawca odmówił przyjęcia korekty twierdząc, że nie będzie korygował 2014 r., lecz żąda wystawienia faktury korekty do zera i z bieżącą datą wystawienia faktury na kwotę 49.200 zł brutto, tak jakby usługa została wykonana obecnie. W związku z powyższym podatnik zwrócił się o wydanie interpretacji w zakresie wystawienia faktury korygującej.
Dyrektor Krajowej Administracji Skarbowej uznał, postępowanie podatnika za prawidłowe i wskazał, że zmiana ceny w sytuacji wykonanych prac dla zleceniobiorcy nie uprawnia do obniżenia podstawy opodatkowania „do zera” i wystawienia nowej faktury. W takim przypadku podatnik jest zobowiązany wystawić fakturę korygującą w związku z obniżeniem ceny, na postawie art. 106j ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT i skorygować podstawę opodatkowania oraz nienależnie wykazaną kwotę podatku.
4. NSA pyta TSUE o prawa spółki w likwidacji
Pytanie prejudycjalne do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej – postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z 6.12.2018 r., sygn. akt I FSK 2261/15
Spółka będąca podatnikiem VAT czynnym, prowadząca działalność gospodarczą posiadała niezaspokojone wierzytelności, od których powstania minęło więcej niż 2 lata. W chwili wystawienia faktury oraz wykonania usługi, usługobiorca był podatnikiem VAT czynnym w stosunku, do którego nie prowadzono postępowania likwidacyjnego. Usługobiorca nadal jest zarejestrowany jako podatnik VAT czynny, ale jest obecnie w trakcie likwidacji.
Wobec powyższego Spółka zwróciła się o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie podatku od towarów i usług. We wniosku zadała pytanie: „Czy w przedstawionym stanie faktycznym można skorygować podstawę opodatkowania oraz podatek należny z tytułu świadczenia usług na terytorium kraju, w przypadku gdy zobowiązanie nie zostało w całości uregulowane, a w okresie rozliczeniowym, w którym upływa 150 dni od daty upływu terminu płatności, dłużnik jest w trakcie likwidacji?”
W opinii organu podatkowego Spółka nie posiadała prawa do skorygowania podatku należnego, ponieważ prowadzenie postępowania likwidacyjnego wobec dłużnika powoduje, że nie zostały spełnione przesłanki z art. 89a ust. 2 ustawy o VAT.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie nie uwzględnił skargi Spółki, wobec czego spór zawisł przed Naczelnym Sądem Administracyjnym. Wobec czego NSA zwróciła się z następującymi pytaniami do TSUE:
1) Czy przepisy dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. z 2006 r. Nr L347, s. 1) – w szczególności art. 90 ust. 2 tej dyrektywy – przy uwzględnieniu zasad neutralności podatkowej i proporcjonalności, zezwalają na wprowadzenie w prawie krajowym ograniczenia możliwości obniżenia podstawy opodatkowania w razie częściowego lub zupełnego niewywiązania się z płatności ze względu na określony status podatkowy dłużnika i wierzyciela?
2) Czy prawo unijne nie stoi na przeszkodzie ustanowieniu w prawie krajowym regulacji dopuszczającej możliwość skorzystania z „ulgi na złe długi” pod warunkiem, że w dacie wykonania usługi/dostawy towarów oraz w dniu poprzedzającym dzień złożenia korekty deklaracji podatkowej w celu skorzystania z tej ulgi: – dłużnik nie jest w trakcie postępowania upadłościowego albo w likwidacji? – wierzyciel i dłużnik są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni?
5. Refakturowanie a odmowa zwrotu podatku
Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 13.12.2018 r., sygn. akt I FSK 1995/18
NSA w wyroku pochylił się nad kwestią dopuszczalności zwrotu podatku VAT na rzecz podmiotu zagranicznego z państwa członkowskiego przy jednoczesnym uwzględnieniu konstrukcji refakturowania. Spór wywiązał się pomiędzy niemiecką spółką oraz polskim organem podatkowym, który odmówił spółce zwrotu naliczonego podatku VAT. Mianowicie spółka przedkładając refaktury kosztów (wystawione przez spółki polskie na rzecz spółki niemieckiej), wystąpiła o zwrot podatku. Spółka wraz z refakturami przedstawiła kopie faktur pierwotnych oraz umów zawartych z podmiotami polskimi. Organ podatkowy odmówił zwrotu wskazując, że usługi odsprzedane nie znajdowały odzwierciedlenia w fakturach pierwotnych ze względu na inne wartości tych dokumentów. Organ argumentował, że refaktura polega na przeniesieniu kosztów (odsprzedaży) i nie może wiązać się z uwzględnieniem prowizji.
Sąd kasacyjny nie zgodził się ze stanowiskiem organu podatkowego i odnosząc się do konstrukcji refakturowania stwierdził, że niezasadna jest odmowa zwrotu podatku tylko na podstawie stosowania marży przez podmiot odsprzedający usługę. Organ powinien w każdym wypadku dokonać analizy charakteru zakupu usług wykorzystywanych do działalności spółek. Ponadto NSA uznał, że przepisy nie nakazują, aby odsprzedaż usług musiała być dokonana po cenie jej zakupu. Zatem prawo nie przewiduje zasady tożsamości wartości uwidocznionych na fakturach pierwotnych i refakturach.
6. Wyrok TSUE z 19.12.2018 r.
Przekazanie całości lub części majątku przedsiębiorstwa nie obejmuje transakcji, przez którą nieruchomość służąca do celów działalności handlowej zostaje oddana w najem, wraz ze wszystkimi środkami trwałymi i składnikami inwentarza niezbędnymi do prowadzenia tej działalności, nawet jeśli najemca kontynuuje działalność wynajmującego pod tą samą nazwą
W opisywanej sprawie TSUE podjął się oceny, czy zawarcie umowy, na mocy której oddaje się w najem nieruchomość, w której prowadzone jest przedsiębiorstwo, wraz ze wszystkimi środkami trwałymi i składnikami inwentarza, w wypadku gdy najemca kontynuuje prowadzenie działalności pod to samą firmą stanowi przekazanie przedsiębiorstwa niepodlegające opodatkowaniu podatkiem VAT.
Orzeczenie zapadło na kanwie następującego stanu faktycznego. V. Mailata i D.E. Mailata prowadzili działalność gospodarczą (restaurację). W latach 2006-2007 przeprowadzone zostały w budynku prace inwestycyjne, a podatnicy skorzystali z prawa odliczenia VAT od tych prac, a także od środków trwałych i składników majątku związanych z prowadzeniem tej restauracji. Następnie podatnicy zawarli umowę, na mocy której oddali przedmiotową restauracje w używanie wraz z wszystkimi środkami trwałymi oraz inwentarzem. Podatnicy nie opodatkowali tej czynności, bowiem uznali że doszło do przeniesienia (przekazania) przedsiębiorstwa, co stanowi czynność niepodlegającą VAT.
TSUE rozstrzygając spór uznał, że przekazanie całości lub części majątku przedsiębiorstwa (art. 19 dyrektywy Rady 2006/112/WE) nie obejmuje transakcji, przez którą nieruchomość służąca do celów działalności handlowej zostaje oddana w najem, wraz ze wszystkimi środkami trwałymi i składnikami inwentarza niezbędnymi do prowadzenia tej działalności, nawet jeśli najemca kontynuuje działalność wynajmującego pod tą samą nazwą. Ponadto TSUE podkreślił, że opisywana czynność stanowi jedno świadczenie, w którym oddanie nieruchomości w najem jest świadczeniem głównym.
7. Opodatkowanie VATem transakcji zbycia nieruchomości komercyjnych
MF wyjaśnia, kiedy transakcje zbycia nieruchomości komercyjnych podlegają VAT, a kiedy są zbyciem przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części
Ministerstwo Finansów opublikowało objaśnienia podatkowe (dalej: „objaśnienia”), które przedstawiają okoliczności, w których dana transakcja zbycia nieruchomości komercyjnych, tj. nieruchomości przeznaczonych do celów działalności gospodarczej generujących periodycznie przychody na rzecz jej właściciela w przeważającej mierze z tytułu realizacji umów najmu, dzierżawy lub umów o podobnym charakterze, powinna być zakwalifikowana jako zbycie przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części (dalej: „ZCP”), czyli czynność niepodlegająca ustawie z dnia 11 marca
2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej: „ustawa o VAT”). Objaśnienia przedstawiają okoliczności, na jakie powinien zwracać uwagę podatnik VAT dokonujący dostawy nieruchomości komercyjnych w celu ustalenia prawidłowego sposobu opodatkowania dokonywanych transakcji.
Prawidłowa klasyfikacja przedmiotu transakcji, tj. przedsiębiorstwo/zorganizowana część przedsiębiorstwa lub poszczególne składniki majątkowe – ma decydujące znaczenie dla prawidłowego ustalenia skutków podatkowych transakcji. Przy ocenie czy składniki majątku powinny być uznane za (i) przedsiębiorstwo, o którym mowa w art. 6 pkt 1 ustawy o VAT czy też (ii) zorganizowaną część przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 27e ustawy o VAT uwzględnić należy następujące okoliczności:
1) zamiar kontynuowania przez nabywcę działalności prowadzonej dotychczas przez zbywcę przy pomocy składników majątkowych będących przedmiotem transakcji;
2) faktyczną możliwość kontynuowania tej działalności w oparciu o składniki będące przedmiotem transakcji.
W celu stwierdzenia zamiaru kontynuowania przez nabywcę działalności prowadzonej dotychczas przez zbywcę konieczne jest istnienie dowodów potwierdzających istnienie na moment transakcji takiego zamiaru po stronie nabywcy (np. w formie korespondencji elektronicznej / mailowej). Zaznaczyć należy, że jeżeli w takiej sytuacji – po pewnym czasie – zostanie zmieniony – np. ze względu na zmianę sytuacji gospodarczej podatnika – sposób wykorzystania nieruchomości brak jest podstaw do uznania, że nabywca nie miał zamiaru kontynuowania działalności prowadzonej dotychczas przez zbywcę.
W celu ustalenia czy przenoszony na nabywcę zespół składników umożliwia kontynuację działalności prowadzonej przez zbywcę należy ustalić czy oprócz przeniesienia standardowych elementów typowych dla transakcji nieruchomościowych opodatkowanych VAT na nabywcę są przeniesione wszystkie poniżej wskazane elementy:
a) prawa i obowiązki z umów, na podstawie których udzielono zbywcy finansowania dłużnego na realizację, nabycie, modernizację, adaptację lub przebudowę przenoszonej nieruchomości, o ile zbywca korzystał z takiego finasowania i jest stroną takich umów;
b) umowy o zarządzanie nieruchomością;
c) umowy zarządzania aktywami;
d) należności o charakterze pieniężnym związane z przenoszonym majątkiem.
Pełna treść objaśnień znajduje się pod adresem:
https://www.mf.gov.pl/c/document_library/get_file?uuid=cc7e5cfa-1107-4738-be83-655b242e2248&groupId=764034
