Zespół ECDDP pragnie poinformować, że 18.01.2017 r., TSUE wydał wyrok w sprawie C-37/16 Minister Finansów przeciwko Stowarzyszeniu Artystów Wykonawców Utworów Muzycznych i Słowno-Muzycznych SAWP, w którym odpowiedział na pytanie prejudycjalne NSA zadane na podstawie postanowienia z 12.10.2015 r. sygn. akt I FPS 2/14. Pytanie zadane przez NSA dotyczyło opodatkowania opłat reprograficznych pobieranych przez organizacje zbiorowego zarządzania. Opłaty te są uiszczane na podstawie art. 20 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, który stanowi, że do odprowadzania tych opłat na rzecz organizacji zbiorowego zarządzania zobowiązani są producenci i importerzy m.in. magnetofonów, magnetowidów, kserokopiarek, skanerów. Kwestię sporną stanowiła odpowiedź na pytanie, czy te opłaty stanowią wynagrodzenie za świadczenie usług w rozumieniu ustawy art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, a co za tym idzie, czy podlegają one opodatkowaniu VAT.
TSUE ostatecznie uznał, że opłaty pobierane przez organizacje zbiorowego zarządzania prawami autorskimi nie podlegają opodatkowaniu. Jak stwierdził Trybunał, z przepisów ustawy o VAT i Dyrektywy 112 wynika, iż świadczenie usług jest dokonywane odpłatnie tylko wtedy, gdy pomiędzy usługodawcą a usługobiorcą istnieje stosunek prawny, w ramach którego następuje wymiana świadczeń wzajemnych, a wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi faktyczne odzwierciedlenie wartości usługi świadczonej na rzecz usługobiorcy. Ma to miejsce wówczas, gdy związek który istnieje między świadczoną usługą a otrzymanym otrzymanym świadczeniem wzajemnym, ma charakter wynagrodzenia.
W przedmiotowej sprawie Trybunał stwierdził, że brak jest takiego związku. Ponadto, w ocenie, Trybunału brak jest w tym przypadku nawet stosunku prawnego, w ramach którego następuje wymiana świadczeń wzajemnych pomiędzy stronami. Obowiązek uiszczania opłat takich jak będące przedmiotem postępowania głównego został bowiem nałożony na tych producentów i importerów na podstawie prawa krajowego, które określa też wysokość tych opłat. Jak orzekł TSUE: „Dyrektywę Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zmienioną dyrektywą Rady 2010/45/UE z dnia 13 lipca 2010 r., należy interpretować w ten sposób, że podmioty praw do zwielokrotniania nie świadczą usług w rozumieniu tej dyrektywy na rzecz producentów i importerów czystych nośników oraz urządzeń do utrwalania i zwielokrotniania, od których organizacje zbiorowego zarządzania prawami autorskimi i prawami pokrewnymi pobierają na rzecz tych podmiotów, ale we własnym imieniu, opłaty od sprzedaży tych urządzeń i nośników”
