WYROKI SĄDOWE I INTERPRETACJE PODATKOWE
PDOP
1. Tworzenie i ulepszanie gier komputerowych jako działalność badawczo – rozwojowa, a stawka opodatkowania
Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 05.05.2020 r., znak 0111-KDIB1-3.4010.66.2020.1.APO
Tworzenie oraz ulepszanie gier komputerowych jako działalność badawczo – rozwojowa, pozwalająca na zastosowanie preferencyjnej stawki opodatkowania. Podatnik jest podmiotem funkcjonującym w branży produkcji gier. Głównym przedmiotem jego działalności jest projektowanie i tworzenie gier komputerowych. Spółka zajmuje się całym procesem tworzenia gier komputerowych od pomysłu do gotowej gry, która jest następnie wydawana i dystrybuowana przez współpracujący ze spółką podmiot. Zakończenie gry stanowią programy komputerowe, do których licencje są sprzedawane w ramach działalność gospodarczej spółki. W kolejnych latach po premierze, spółka będzie ulepszać i rozwijać gry, a efekty takich prac będą uwzględniane w programach, w odniesieniu do których licencje zostaną sprzedane w latach następnych. W okresie tworzenia gier, a następnie ich ulepszania i rozwoju, spółka ponosi szereg wydatków służących realizacji przedsięwzięcia, w szczególności takich jak wynagrodzenia z tytułu umów cywilnoprawnych zawieranych z osobami nieprowadzącymi działalności gospodarczej, koszty wynagrodzeń podwykonawców wykonujących na zlecenie elementy gier, koszty usług programistycznych i innego rodzaju świadczeń bezpośrednio związanych z tworzeniem gier. Organ interpretacyjny zgodził się z podatnikiem, że realizowane przez niego prace B+R tj. tworzenie, ulepszanie, rozwijanie programów komputerowych stanowią działalności badawczo – rozwojową, w rozumieniu art. 4a pkt 26, w zw. z art. 4a pkt 28 ustawy o PDOP. Jednocześnie, organ uznał, że oprogramowanie stworzone i rozwijane przez spółkę w ramach prowadzonej działalności badawczo-rozwojowej, stanowi utwór podlegający ochronie na podstawie ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. W konsekwencji, będzie spełniało definicję kwalifikowanych praw własności intelektualnej, w rozumieniu ustawy o PDOP. Tym samym, dochód uzyskany z tytułu udzielenia licencji, będzie mógł podlegać opodatkowaniu preferencyjną stawką 5%, zgodnie z art. 24d ust. 1 ustawy o PDOP.
2. Nieodpłatne korzystanie z lokalu – umowa użyczenia, a przychód
Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 05.05.2020 r., znak 0111-KDIB2-1.4010.23.2020.4.MK. Nieodpłatne korzystanie z lokalu w ramach zawartej umowy użyczenia generuje przychód po stronie korzystającego. Podatnik zawarł umowę użyczenia, przedmiotem której było wykorzystywanie lokalu na cele prowadzonej działalności gospodarczej. Mając na uwadze istotę umowy użyczenia, określoną w art. 710 kodeksu cywilnego, podatnik uważał, że korzystanie z lokalu bez wynagrodzenia nie generuje po jego stronie przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń. Organ interpretacyjny nie zgodził się z podatnikiem, wskazując, że jest on zobowiązany do rozpoznania przychodu z tytułu nieodpłatnego świadczenia, w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o PDOP. Jak wskazano, nieodpłatne użytkowanie pomieszczeń stanowi bowiem dla niego korzyść (przysporzenie), która posiada cechy ww. świadczenia. Co podkreślił organ, z przedstawionego stanu faktycznego nie wynika, żeby w ramach zawartej umowy dokonywane były jakiekolwiek świadczenia wzajemne pomiędzy stronami. Tym samym, ze względu na brak wzajemności i ekwiwalentności świadczeń – co jest niezbędnym warunkiem braku powstania przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń, w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o PDOP, należy stwierdzić, że po stronie podatnika powstanie przychód w związku z udostępnieniem mu lokalu. Jego wartość winna być określona w wysokości wartości odpowiadającej równowartości czynszu należnego z tytułu najmu lokalu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu.
3. Opłaty okołokredytowe jako odsetki wypłacane nierezydentowi
Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z 25.02.2020 r., sygn. akt: I SA/Łd 685/19. Spór w niniejszej sprawie dotyczył tego, czy w związku z zaciągnięciem kredytów w konsorcjum bankowym z siedzibą w Republice Słowacji, takie opłaty jak: prowizja dla banku, prowizje dla organizatora kredytowania, agenta i agenta zabezpieczenia finansowania (tzw. opłaty okołokredytowe) mogą być uznane za odsetki w rozumieniu art. 11 ust. 4 umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Słowacką w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku (dalej jako UPO ze Słowacją). Sąd wskazał, że definicja odsetek zawarta w art. 11 ust. 4 UPO ze Słowacją została sformułowana bardzo szeroko. Odsetkami są więc zarówno dochody z wszelkiego rodzaju roszczeń wynikających z długów (z wyłączeniem opłat karnych z tytułu opóźnionej zapłaty), jak i inne dochody z pożyczek. Dodatkowo, jak zauważył sąd, przepis ten został wzorowany na art. 11 ust. 3 Konwencji Modelowej OECD w sprawie podatku od dochodu i majątku, gdzie „odsetki” określono jako dochód z wszelkiego rodzaju wierzytelności zabezpieczonych, jak i niezabezpieczonych hipoteką i zarówno zawierających bądź nie prawo do udziału w zyskach osiąganych przez dłużnika, a w szczególności dochody z państwowych papierów wartościowych oraz dochody z obligacji lub skryptów dłużnych, włącznie z premiami i nagrodami, związanymi z takimi papierami, wartościowymi, obligacjami lub skryptami dłużnymi. W związku z tym, skoro tzw. opłaty okołokredytowe (prowizja dla banku, prowizja dla organizatora kredytowania, agenta i agenta zabezpieczenia finansowania) są związane z zaciągniętym kredytem w banku słowackim, a więc z stanowią dochody z roszczeń wynikających z tego długu kredytowego, to stanowią odsetki w rozumieniu art. 11 ust. 4 UPO ze Słowacją i w konsekwencji ma do nich zastosowanie art. 21 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 ustawy o PDOP. Ponadto, sąd stwierdził, że opodatkowując odsetki wypłacane w kwocie przekraczającej 2.000.000 zł (wg stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania) płatnik powinien posiadać zarówno pisemne oświadczenie podatnika, że ten jest rzeczywistym właścicielem wypłacanych należności (art. 26 ust. 1 f ustawy o PDOP), jak również spełnić wymogi z art. 26 ust. 7a ustawy o PDOP.
4. Czy przekształcenie spółki przerywa bieg dwuletniego posiadania udziałów?
Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 12.02.2020 r., sygn. akt: II FSK 743/18. Sprawa dotyczyła wypłaty dywidendy spółce kapitałowej, która przed upływem dwóch lat nieprzerwanego posiadania udziałów w innej spółce kapitałowej, została przekształcona w spółkę osobową. NSA wskazał, że zestawienie regulacji art. 93a o.p. z art. 93e o.p. pozwala na wyprowadzenie wniosku, że pierwszy z nich ustanawia jako zasadę sukcesję uniwersalną praw i obowiązków podatkowych, która doznaje ograniczeń tylko w przypadkach, o których stanowi art. 93e o.p. Oznacza to, że przewidziane przepisami prawa podatkowego prawa i obowiązki spółki przekształcanej nie przechodzą na spółkę przekształconą tylko wówczas, gdy wyjątek od zasady pełnej sukcesji został przewidziany w odrębnych ustawach, umowach o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz innych ratyfikowanych umowach międzynarodowych, których stroną jest RP. Wynikająca z przywołanych przepisów zasada kontynuacji nie powinna być ograniczana z tego powodu, że w wyniku przekształcenia spółka kapitałowa przestaje istnieć i w jej miejsce powstaje spółka osobowa (w zaistniałym stanie faktycznym doszło do przekształcenia spółki z o.o. w spółkę komandytową). W związku z powyższym, z uwagi na fakt, że art. 22 ust. 4 i 4a ustawy o PDOP nie przewiduje jakichkolwiek unormowań dotyczących spełnienia warunków w kontekście sukcesji prawnej, istnienie przepisu przewidującego sukcesję osobowej spółki handlowej powstałej w wyniku przekształcenia spółki z o.o., pozwala na kontynuowanie przez tę spółkę osobową biegu terminu (posiadania co najmniej 10% udziałów w kapitale spółki wypłacającej dywidendę), jako terminu nieprzerwanego w rozumieniu art. 22 ust. 4a ustawy o PDOP i tym samym – zachowanie prawa do skorzystania ze zwolnienia podatkowego.
5. Czy Rekompensaty wypłacone na podstawie porozumienia z kontrahentami stanowią odszkodowanie?
Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 6.12.2019 r., sygn. akt: III SA/Wa 917/19. Sprawa dotyczyła wypłaty na rzecz kontrahentów – na podstawie porozumienia – „wynagrodzenia” z tytułu utraconych korzyści w związku z opóźnieniem realizacji inwestycji. Sąd uznał, że wypłacone z takiego tytułu kwoty nie są związane z wystąpieniem okoliczności wskazanych w art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o PDOP, bowiem odszkodowanie z tytułu utraconych korzyści w związku z wystąpieniem opóźnień nie zostało wymienione w tym przepisie.
W ocenie sądu, wypłacone kontrahentom „wynagrodzenie” mogło zatem stanowić koszt uzyskania przychodu, o ile spełniało ogólne przesłanki, o których mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o PDOP. Jeśli zatem celem działania spółki (polegającym na zawarciu porozumienia oraz wypłacenia ustalonych w nim kwot) było zminimalizowanie ryzyka skorzystania przez kontrahenta z prawa do odstąpienia od umowy i żądania przez niego kary umownej, to takie działanie miało na celu co najmniej zabezpieczenie źródła przychodów, jakim jest prowadzona przez spółkę działalność gospodarcza. Wypłacone kontrahentom odszkodowania za utracone korzyści, zdaniem sądu mogło zatem stanowić koszt uzyskania przychodu.
