Zespół ECDDP pragnie zwrócić uwagę na stanowisko Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, wyrażone
w interpretacji indywidualnej z 19.7.2017 r. (znak 0111-KDIB1-2.4010.91.2017.1.MM) w zakresie
dokumentowania nieściągalności wierzytelności.
W przywołanej interpretacji organ podatkowy podniósł, że wśród dowodów dokumentujących
nieściągalność wierzytelności, ustawodawca wymienił m.in. postanowienie o nieściągalności, uznane przez
wierzyciela jako odpowiadające stanowi faktycznemu i wydane przez właściwy organ postępowania
egzekucyjnego (art. 16 ust. 2 ustawy o PDOP). Postanowienie o nieściągalności wierzytelności, o jakim
mowa we wskazanych regulacjach nie powinno być jednakże automatycznie utożsamiane z każdym
postanowieniem o umorzeniu egzekucji. Odwołując się do wykładni celowościowej, organ podatkowy
podkreślił, że ocena czy wierzytelność, będąca przedmiotem roszczeń wierzyciela w postępowaniu
egzekucyjnym, może być uznana za nieściągalną i zaliczona do kosztów podatkowych, uzależniona jest od
istnienia majątku dłużnika, którego wartość przewyższa koszty egzekucyjne postępowania. Stąd, aby
wierzytelność mogła zostać zaliczona do kosztów podatkowych, z treści wydawanych w ramach
postępowania egzekucyjnego postanowień organów egzekucyjnych powinien wynikać fakt braku majątku
dłużnika na zaspokojenie choćby części określonej wierzytelności.
W związku z powyższym organ podatkowy uznał, że postanowienie o umorzeniu egzekucji z przyczyn
formalnych (w tym przypadku z powodu upływu rocznego terminu do dokonania czynności niezbędnej do
dalszego prowadzenia egzekucji) nie stanowi wystarczającej podstawy do uwzględnienia nieściągalnej
wierzytelności w kosztach podatkowych wierzyciela. Z dokumentu tego nie wynika bowiem, że dłużnik nie
posiada majątku, z którego mogłaby być egzekwowana wierzytelność.