WYROKI SĄDOWE I INTERPRETACJE PODATKOWE
PDOP
1. Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 23.11.2018 r., znak: 0111-KDIB2-3.4010.294.2018.2.HK
Ustalenie kosztów uzyskania przychodów w przypadku wniesienia aportem wierzytelności własnych do spółki kapitałowej, w zamian za objęcie udziałów w podwyższonym kapitale zakładowym.
Podatnik posiada wierzytelności handlowe względem kontrahenta będącego spółką kapitałową. Planowane jest wniesienie aportem posiadanych wierzytelności – zarachowanych uprzednio jako przychód należny – do spółki kapitałowej będącej dłużnikiem podatnika. W zamian za aport, podatnik obejmie udziały w podwyższonym kapitale zakładowym dłużnika. W konsekwencji, objęcie przez podatnika udziałów spowoduje powstanie po jego stronie przychodu zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 7 ustawy o PDOP. Organ podzielił stanowisko podatnika zgodnie z którym, będzie on uprawniony do rozpoznania kosztów uzyskania przychodów z tytułu opisanej transakcji w wysokości wartości nominalnej wniesionych wierzytelności (w kwocie netto).
Podatnik ma prawo rozpoznać koszty uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1j pkt 3 ustawy o PDOP, zgodnie z którym – w przypadku objęcia udziałów w spółce w zamian za wkład niepieniężny w innej postaci niż przedsiębiorstwo lub jego zorganizowana część, na dzień objęcia udziałów ustala się koszt uzyskania przychodu w wysokości faktycznie poniesionych, niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie składników majątku podatnika. Jak stwierdził organ, pojęcia „wytworzenie” nie należy utożsamiać wyłącznie z produkcją, ale także z kreowaniem jakiegoś stanu (w tym stanu prawnego). W konsekwencji, w przypadku wierzytelności własnych, ich wartość nominalna stanowi koszt wytworzenia w rozumieniu przytoczonego przepisu.
2. Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 23.11.2018 r., znak: 0111-KDIB1-2.4010.398.2018.1.MS
Wydatki podatnika z tytułu nabycia usług doradczych oraz zarządzania nie stanowią kosztów bezpośrednio związanych z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru lub świadczeniem usługi w rozumieniu art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o PDOP
Organ interpretacyjny nie zgodził się ze stanowiskiem wnioskodawcy uznając, że nabywane przez niego usługi doradcze oraz zarządzania od podmiotu powiązanego stanowią koszty ogólne prowadzonej przez niego działalności. Nie są one bowiem związane z konkretnym produktem lub usługą. Wydatki te nie mogą być uznane za koszty bezpośrednio związane z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru lub świadczeniem usługi – w rozumieniu art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o PDOP. Przemawia za tym również fakt, że nie kształtują one w sposób obiektywny ceny wyrobów produkowanych, nie są „inkorporowane” w konkretnych, jednoznacznie możliwych do zidentyfikowania produktach jako koszt ich wytworzenia. Tym samym wydatki te podlegają limitowaniu w możliwości uznania za koszty uzyskania przychodów zgodnie z art. 15e ust. 1 ustawy o PDOP.
3. Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 26.11.2018 r., znak: 0111-KDIB1-2.4010.396.2018.1.MM
Przesłanki uznania wydatku podatnika z tytułu kary umownej za nieterminowe wykonanie usługi na rzecz kontrahenta za koszt uzyskania przychodu
Umowa pomiędzy podatnikiem a kontrahentem zakłada wypłatę kary umownej w przypadku nieterminowego zrealizowania usługi. Organ interpretacyjny – dokonując analizy przez pryzmat art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o PDOP – stwierdził, że zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów mogą podlegać wyłącznie te kary umowne, których zapłata oparta jest na obiektywnych przesłankach wskazujących, że podmiot zobowiązany do ich uiszczenia dochował należytej staranności, podejmując wszelkie działania stanowiące podstawę prawidłowej realizacji powierzonego zadania.
Kosztu podatkowego nie mogą stanowić te kary umowne, których zapłata była następstwem celowego działania podatnika lub też niewłaściwej analizy możliwości formalno-prawnych bądź też możliwości praktycznych (jak w przypadku opisanym w interpretacji). Z uwagi na fakt, że przyczyny niedotrzymania terminu wykonania umowy istniały po stronie podatnika, a także nie były one wynikiem okoliczności na które podatnik nie miał wpływu – nie mogą stanowić one kosztu uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ustawy o PDOP.
4. Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 26.11.2018 r., znak: 0111-KDIB2-3.4010.303.2018.1.KK
Opłaty z tytułu nabytych od podmiotu powiązanego usług pośrednictwa sprzedaży podlegają ograniczeniu w możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów w świetle art. 15e ustawy o PDOP
Podatnik nabywa od podmiotu powiązanego usługi pośrednictwa sprzedaży, polegające na pozyskiwaniu kontraktów i zleceń produkcyjnych, udziale w procesie negocjacyjnym, obsłudze sprzedaży, a także utrzymywaniu relacji z klientami. Organ podatkowy stwierdził, że wskazane świadczenia należy uznać za usługi o podobnym charakterze do usług wymienionych w art. 15e ust.
1 ustawy o PDOP, w szczególności do usług doradczych. Tym samym – wbrew stanowisku podatnika –tzw. „opłaty sales commission” na rzecz podmiotu powiązanego podlegają limitowaniu zgodnie z art. 15e ust. 1 ustawy o PDOP. Jednocześnie organ uznał, że opłat tych nie można uznać za koszty bezpośrednio związane z wytworzeniem towaru w rozumieniu art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o PDOP.
W jego ocenie trudno bowiem uznać, że usługi te obiektywnie kształtują cenę konkretnych wyrobów. Świadczenia te nie są inkorporowane w konkretnych, jednoznacznie możliwych do zidentyfikowania produktach.
PDOF
1. Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z 7.11.2018 r., sygn. akt: I SA/Sz 464/18
Nagrody otrzymywane w konkursach mających na celu reklamę oraz promocję organizatora, stanowią nieodpłatne świadczenie, w związku z czym mogą korzystać ze zwolnienia z opodatkowania przewidzianego w art. 21 ust. 1 pkt 68a ustawy o PDOF
W zaskarżonej interpretacji Dyrektor Izby Skarbowej stwierdził, że nie można uznać, iż świadczenie w postaci wydania osobie fizycznej będącej uczestnikiem konkursu organizowanego przez Skarżącego nagrody jest nieodpłatne. Przesądza o tym fakt, że nagroda nie będzie wydawana wszystkim uczestnikom przedsięwzięcia organizowanego przez Skarżącego, a jej uzyskanie uzależnione będzie od wzięcia udziału w konkursie i osiągnięcia najlepszych rezultatów w rywalizacji. Organ ocenił, że w takiej sytuacji istnieją wzajemne zobowiązania obu stron do dokonywania pewnych czynności, co wyklucza możliwość zastosowania zwolnienia wynikającego z art. 21 ust. 1 pkt 68a ustawy o PDOF.
Sąd nie podzielił jednak tego stanowiska uznając, że nie ma powodów do uznania, iż sam fakt wzięcia udziału w danym konkursie po spełnieniu przewidzianych w regulaminie warunków automatycznie powoduje powstanie ekwiwalentnego wobec organizatora świadczenia. Uczestnictwo w konkursie nie jest bowiem w jakikolwiek sposób ekwiwalentne z otrzymaniem nagrody.
Zdaniem sądu, definicja nieodpłatnego świadczenia nie wyklucza tego, że otrzymujący świadczenie musi podjąć jakieś działania, aby świadczenie otrzymać. Istotne jest wszakże to, aby w zamian za to świadczenie (kwalifikowane jako nieodpłatne) nie wykonywał żadnego świadczenia wzajemnego. Działanie polegające na spełnieniu wymogów przewidzianych w regulaminie, które jest warunkiem otrzymania świadczenia (nagrody), nie ma charakteru świadczenia wzajemnego. Nie można zatem uznać stosunku pomiędzy organizatorem konkursu, a jego uczestnikiem za umowę wzajemną.
W związku z tym świadczenie spełniane na rzecz uczestnika konkursu (przekazana nagroda) ma charakter świadczenia nieodpłatnego.
Tym samym, jeżeli organizacja konkursu stanowi element reklamy oraz promocji działalności organizatora, należy przyjąć, że nagrody wydawane uczestnikom tego konkursu, mogą być zwolnione z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 68a ustawy o PDOF.
2. Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z 25.10.2018 r., sygn. akt: I SA/Łd 491/18
„Podróż służbowa” a „podróż osoby niebędącej pracownikiem”. Pojęcie „podróży”. Warunki skorzystania ze zwolnienia przez osobę niebędącą pracownikiem
Spór w przywołanym wyroku dotyczył tego, czy podróż członków Rady Nadzorczej związana z ich dojazdem oraz zakwaterowaniem na posiedzenia tego organu Spółki stanowi podróż, o której mowa w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b ustawy o PDOF i czy w związku z tym przychód członków Rady Nadzorczej związany z pokryciem tych kosztów przez Spółkę będzie korzystał ze zwolnienia, o którym mowa w powołanym przepisie.
Zdaniem organu podatkowego wyrażonym w zaskarżonej interpretacji indywidualnej, intencją ustawodawcy było zastosowanie zwolnienia przedmiotowego wynikającego z art. 21 ust 1 pkt 16 ustawy o PDOF do diet i innych należności należnych zarówno z tytułu podróży służbowej (tj. podróży pracownika), jak i z tytułu podróży spełniającej te same cechy co podróż służbowa, która jednak jest wykonywana przez osobę niebędącą pracownikiem. Zatem ustawodawca w przedmiotowym zwolnieniu zagwarantował takie same prawa zarówno osobie będącej w podróży służbowej (pracownikowi), jak i osobie niebędącej pracownikiem, która wykonuje podróż spełniającą te same cechy co podróż służbowa.
Organ podatkowy uznał, że różnica treści lit. a i lit. b w art. 21 ust. 1 pkt 16 ww. ustawy związana jest wyłącznie z faktem, że w podróży służbowej może pozostawać jedynie pracownik, gdyż regulacje w tym zakresie zawiera Kodeks pracy.
W ocenie Sądu nie można uznać za poprawną takiej wykładni ww. przepisu, która prowadzi do ustalenia, że zwroty „podróż służbowa” oraz „podróż osoby niebędącej pracownikiem” będą miały to samo znaczenie. Podróż to przebycie drogi do jakiegoś odległego miejsca. Wykładnia językowa nie uzasadnia dookreślenia tego pojęcia poprzez takie elementy jak czas odbywania, częstotliwość czy też poprzez zdefiniowanie kierunku podróży. Odnosząc się zatem do znaczenia pojęć „podróż osoby niebędącej pracownikiem” i „podróż służbowa” Sąd stwierdza, że nie są one tożsame.
Jak zauważył Sąd, o tym, że ustawodawca nie traktuje pojęcia „podróż służbowa” i „podróż osoby niebędącej pracownikiem” w sposób tożsamy, świadczy także treść art. 21 ust. 13 ustawy o PDOF. Zgodnie z tym przepisem zwolnienie, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b (czyli dotyczące podróży osób niebędących pracownikami) ma zastosowanie jeżeli otrzymane świadczenia nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i zostały poniesione m.in. w celu osiągnięcia przychodów.
W świetle powyższych rozważań w ocenie Sądu należy przyjąć, że aby osoba niebędąca pracownikiem mogła skorzystać ze zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b ustawy o PDOF, konieczne jest odbycie przez nią podróży oraz ustalenie, że celem tej podróży jest osiągnięcie przychodu. Nadto otrzymane świadczenie nie może zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Przy czym podróż, o której mowa w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b ustawy o PDOF nie może być utożsamiana z podróżą służbową.
