Zespół ECDDP pragnie poinformować, że 28.10.2016 r. został wydany wyrok NSA, sygn. akt I FSK 425/15, z którego wynika, że ze świadczeniem ciągłym w rozumieniu art. 19a ust. 3 i 4 ustawy o VAT mamy do czynienia wtedy gdy nie można wyodrębnić poszczególnych czynności realizowanych przez sprzedawcę. Umowa między kontrahentami wprowadzająca sztuczny podział na okresy rozliczeniowe nie może wpływać na moment rozpoznania obowiązku podatkowego dla świadczenia, które ze swej natury nie jest ciągłe.
W analizowanym wyroku NSA rozpatrywał sprawę Spółki (dostawcy m.in. farb i lakierów drukarskich), posiadającej magazyny konsygnacyjne – wyodrębnione powierzchnie magazynowe wynajmowane od kontrahentów Spółki (odbiorców jej towarów). W magazynach tych Spółka składuje własne towary, które pozostają w jej dyspozycji aż do momentu pobrania przez klienta. Z chwilą pobrania prawo do rozporządzania tymi towarami przechodzi na ww. kontrahenta, co oznacza że wówczas dochodzi do dostawy towarów w rozumieniu ustawy o VAT. Każde pobranie towarów z magazynu jest potwierdzane dokumentem sporządzonym i podpisanym przez upoważnionego pracownika kontrahenta. W umowach zawieranych przez Spółkę z kontrahentami ustalane są okresy rozliczeniowe (maksymalnie miesięczne), w których to klienci mogą mogą pobierać towary z magazynu Spółki. Z uwagi na krótki termin przydatności towarów do użycia, w umowach tych wskazywany jest również maksymalny czas składowania towarów – 4 miesiące. Po upływie tego terminu, Spółka zgodnie z umową dokonuje na rzecz klienta dostawy towarów, których nie pobrano i nie rozliczono w tym czasie. Spółka wystawia fakturę na koniec każdego okresu rozliczeniowego (na podstawie danych dostarczanych przez klienta). W związku z tym powstała wątpliwość, czy powinna rozpoznać obowiązek podatkowy na koniec każdego okresu rozliczeniowego zgodnie z art. 19a ust. 4 ustawy o VAT.
NSA rozpatrując ww. sprawę, powołał się na orzecznictwo sądów administracyjnych dot. usług ciągłych. Wskazał przy tym, że ze świadczeniami ciągłymi mamy bowiem do czynienia wtedy gdy nie można określić, kiedy kończą się pewne świadczenia, a kiedy następne się rozpoczynają (np. wyrok NSA z 19.03.2015 r., sygn. akt I FSK 215/14 i powołane tam inne orzeczenia). Przy czym, każdorazowo ocena charakteru danego świadczenia wymaga szczegółowej analizy stanu faktycznego.
Uwzględniając powyższe, NSA doszedł do wniosku, że skoro Spółka jest w stanie określić moment każdej z dokonywanych dostaw i jednoznacznie wskazać przedmiot tych transakcji, należy uznać, że nie wykonuje świadczeń ciągłych w rozumieniu art. 19a ust. 4 ustawy o VAT. Zdaniem NSA, Spółka powinna więc rozpoznawać obowiązek podatkowy z chwilą wydania towaru z magazynu Spółki (art. 19a ust. 1 ustawy o VAT).
