WYROKI SĄDOWE I INTERPRETACJE PODATKOWE
1. Opodatkowanie podatkiem VAT sprzedaży restauracji
Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 14.12.2019 r., znak 0114-KDIP1-2.4012.589.2019.1.RM
Wnioskodawca jest podatnikiem VAT czynnym (Wnioskodawca 1), który prowadzi działalność w postaci działalności gastronomicznej – restauracje szybkiej obsługi. W dniu 14 sierpnia 2018 r. Wnioskodawca 1 dokonał zakupu jednej z restauracji od podmiotu X (podatnik VAT czynny, niepowiązany z Wnioskodawcą dalej podmiot X), którą prowadził podmiot X w ramach posiadanej umowy franczyzy. Tego samego dnia restauracja została sprzedana z zyskiem do podmiotu powiązanego – spółka Sp. z o.o. sp.k. (dalej Wnioskodawca 2). W wyniku przeprowadzonej transakcji, wnioskodawcy powzięli wątpliwość, czy sprzedaż restauracji pomiędzy Wnioskodawcą 1 a Wnioskodawcą 2 można zakwalifikować jako sprzedaż zorganizowanej części przedsiębiorstwa (dalej ZCP), zgodnie z definicją ZCP określoną w ustawie o VAT i uznać, iż ta sprzedaż nie podlega ustawie, zgodnie z art. 6 ust. 1 tej ustawy i w związku z tym Wnioskodawca 2 nie będzie miał prawa do odliczenia podatku naliczonego, gdyż podatek ten nie wystąpi w związku z tą transakcją.
Organ podatkowy rozważył, że mając na uwadze przedstawione okoliczności sprawy należy uznać, iż transakcja sprzedaży składników majątku (restauracji) przez Wnioskodawcę 1 na rzecz Wnioskodawcy 2 nie stanowi transakcji zbycia zorganizowanej części przedsiębiorstwa, o której mowa w art. 2 pkt 27e ustawy a tym samym nie podlega wyłączeniu z opodatkowania stosowanie do art. 6 ust. 1 ustawy. W analizowanym przypadku w ramach przedmiotowej transakcji dochodzi do sprzedaży przez Wnioskodawcę 1 na rzecz Wnioskodawcy 2 poszczególnych składników majątku opodatkowanych na zasadach właściwych dla danego sprzedawanego składnika majątku.
Ponadto organ uznał, że Wnioskodawca 2 otrzymując od Wnioskodawcy 1 prawidłowo wystawioną fakturę dokumentującą sprzedaż składników majątku opodatkowaną według właściwej stawki podatku, przy braku zaistnienia innych negatywnych przesłanek, ma prawo do odliczenia podatku naliczonego na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy w związku z dokonaną transakcją.
2. Ulga na złe długi powstałe w 2015 r. i 2016 r.
Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 13.12.2019 r., znak 0113-KDIPT1-1.4012.706.2019.1.MSU
W 2018 r. spółka rozpoczęła korzystanie z tzw. ulgi na złe długi wynikającej z art. 89a ustawy, jednak wyłącznie w stosunku do bieżących faktur, tj. bez korekty rozliczenia za okresy wcześniejsze, tj. miesiące, w których upłynęło 150 dni (zgodnie z ówczesnym brzmieniem przepisów) od terminu płatności wskazanego we wcześniejszych fakturach. W momencie świadczenia usług dłużnik był zarejestrowany jako podatnik VAT czynny, nie był w trakcie postępowania restrukturyzacyjnego w rozumieniu ustawy z dnia 15 maja 2015 r. – Prawo restrukturyzacyjne, postępowania upadłościowego ani w trakcie likwidacji. Wnioskodawca zamierza obecnie dokonać korekty rozliczenia za poprzednie okresy, przy czym – opierając się o stan obecny – Wnioskodawca zakłada, że w dniu dokonywania korekty tych rozliczeń (deklaracji VAT-7) Wnioskodawca i dłużnik będą podatnikami zarejestrowanymi jako podatnicy VAT czynni, dłużnik nie będzie w trakcie postępowania restrukturyzacyjnego w rozumieniu ustawy z dnia 15 maja 2015 r. – Prawo restrukturyzacyjne, postępowania upadłościowego ani w trakcie likwidacji. Wnioskodawca zakłada, że do dnia złożenia przez Wnioskodawcę przedmiotowych korekt deklaracji podatkowych wierzytelności nie zostaną uregulowane lub zbyte w jakiejkolwiek formie. Od końca roku, w którym zostały wystawione faktury upłynął okres dłuższy niż 2 lata (chodzi o należności wynikające z faktur wystawionych w 2015 i 2016 r.
W takiej sytuacji, wnioskodawca przedstawił pytanie, czy może skorzystać z ulgi wynikającej z art. 89a ustawy w stosunku do faktur wystawionych w 2015 i 2016 r. poprzez korektę rozliczenia za okresy, w których upływał 150. dzień od terminu płatności tych faktur?
Organ podatkowy rozstrzygnął, iż podatnik powinien podjąć działania w celu skorzystania z ulgi na złe długi w takim momencie, aby nie przekroczyć terminu, o którym mowa w art. 89a ust. 2 pkt 5 ustawy o VAT. Nie jest to termin zbyt krótki jeśli weźmie się pod uwagę to, że nieściągalność wierzytelności jest już uprawdopodobniona w przypadku jej nieuregulowania w ciągu 150 dni od dnia upływu terminu płatności na fakturze (w stanie faktycznym) a pozostały okres ograniczony jest 2 latami od końca roku w którym ją wystawiono. Oznacza to zawsze co najmniej dysponowanie 19 miesiącami dla skorzystania z ulgi na złe długi. (24 m-ce – 5 m-cy). Jest to niewątpliwie rozsądny okres czasu, w którym należycie dbający o swoje interesy podatnik jest w stanie zadbać o odzyskanie części podatku należnego uregulowanego z faktury wystawionej wobec nierzetelnego odbiorcy towaru czy usługi, czego z góry zakładać nie mógł.
3. Zwolnienie z VAT usług najmu lokalu mieszkalnego
Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 13.12.2019 r., znak 0111-KDIB3-1.4012.611.2019.1.WN
Wnioskodawca jest osobą prawną, prowadzącą działalność gospodarczą. Spółka posiada budynek, w którym są lokale mieszkalne i lokale użytkowe. Spółka wynajmuje mieszkania oraz lokale użytkowe. Najemcami są osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej oraz firmy. Lokale mieszkalne są wynajmowane w celach mieszkaniowych.
W umowie najmu lokalu mieszkalnego z daną firmą jest zapisy „na cele mieszkaniowe”. Firmy udostępniają te mieszkania swoim pracownikom. Wnioskodawca jako wynajmujący zapewnia wszystkie media m.in. wodę, prąd, ogrzewanie, Internet i śmieci. Czynsz i media są fakturowane osobno. Czynsz jest płatny co miesiąc.
Spółka zadała pytanie, czy postępuje prawidłowo stosując stawkę VAT 23% na usługi wynajmu lokalu mieszkalnego w celach mieszkaniowych dla firm? Jeśli nie, to jaką stawką VAT należy ją opodatkować?
Organ uznał postępowanie Spółki za nieprawidłowe. W uzasadnieniu wskazał, że z uwagi na fakt, że przedmiotem usług objętych zapytaniem jest podnajem lokali mieszkalnych na cele mieszkaniowe, to spełnione są przesłanki do zastosowania zwolnienia od podatku, przewidzianego w art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o VAT. Dla zastosowania zwolnienia nie ma znaczenia rodzaj i forma prawna zarówno podmiotu wynajmującego, jak i najemcy. Istotny jest cel, na jaki nieruchomość jest wynajmowana przez Wnioskodawcę, a w rozpatrywanej sprawie – jak wskazał Wnioskodawca – z umów najmu wynika, że lokale przeznaczone są na cele mieszkaniowe pracowników najemcy. Nie jest istotnym, że pracownicy firmy nie są stroną wynajmu, bowiem w ich imieniu występuje pracodawca, zatem sens wynajmu stanowi zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych pracowników w czasie, w którym pełnią oni obowiązki służbowe. Tak więc, w przypadku wynajmu lokali mieszkalnych, stanowiących własność Wnioskodawcy z przeznaczeniem ich na cele mieszkaniowe, w okolicznościach opisanych we wniosku zastosowanie znajdzie zwolnienie od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy.
