WYROKI SĄDOWE I INTERPRETACJE PODATKOWE
1. Ściąganie długów nie korzysta ze zwolnienia podmiotowego
Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 5.03.2020 r., znak 0112-KDIL3.4012.111.2019.2.LS
Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej nabywa z banków trudne wierzytelności bankowe, które po wykupie stają się jego własnością. Wnioskodawca zajmuje się egzekwowaniem ww. wierzytelności we własnym imieniu i na własną rzecz. Większość wykupionych długów jest nieegzekwowalna, jednak warunkiem stawianym przez banki jest sprzedaż całego pakietu długów bankowych. Wnioskodawca zakupuje wierzytelności po cenie niższej niż ich wartość nominalna.Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii utraty zwolnienia podmiotowego od podatku VAT w związku z art. 113 ust. 13 pkt 2 lit. d) ustawy o VAT, który stanowi, że każda transakcja mająca na celu ściąganie długów jest wyłączona ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług.Zdaniem organu podatkowego nie ulega wątpliwości, że zakup wierzytelności w celu ich dalszej odsprzedaży lub windykacji za cenę niższą od nominalnej, z przejęciem pełnych praw do tych wierzytelności i ryzyka wypłacalności dłużników, stanowi usługę finansową i mieści się w pojęciu usług „ściągania długów i factoringu”. Mając na uwadze przedstawiony opis sprawy stwierdzić należy, że skoro Wnioskodawca świadczy usługi ściągania długów, o których mowa w art. 113 ust. 13 pkt 2 lit. d) ustawy o VAT, to nie może korzystać ze zwolnienia podmiotowego wskazanego w art. 113 ust. 1 ustawy o VAT.
2. Prawo do ulgi na zakup kasy rejestrującej
Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 6.03.2020 r., znak 0111-KDIB3-2.4012.860.2019.1.MN
6 marca 2019 r. Wnioskodawca wysłał zawiadomienie do Urzędu Skarbowego, o zamiarze rozpoczęcia ewidencjonowania sprzedaży na kasie rejestrującej, 8 marca 2019 r. dokonano jej fiskalizacji, a 9 marca 2019 r. na ww. kasie zarejestrowano pierwszą transakcję na kwotę 100 zł brutto. Okazało się jednak, że na paragonie widniał błędny NIP Wnioskodawcy. Wedle zaleceń serwisanta, został więc wymieniony moduł w kasie (21 marca 2019 r.), którego konsekwencją była zmiana numeru NIP na prawidłowy. Niezwłocznie po wymianie modułu kasy, nastąpiła ponowna jej fiskalizacja (21 marca 2019 r.). Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą możliwości skorzystania przez podatnika z „ulgi” z tytułu zakupu kasy rejestrującej, mimo wymiany modułu. Zdaniem organu podatkowego fakt wymiany pamięci fiskalnej nie został wymieniony wśród okoliczności powodujących utratę prawa do odliczenia ulgi z tytułu zakupu kasy. Wymiana pamięci fiskalnej nie jest okolicznością, która powoduje zaprzestanie używania kasy. Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że Wnioskodawca posiada prawo do odliczenia kwoty wydatkowanej na zakup przedmiotowej kasy rejestrującej nadal użytkowanej przez Wnioskodawcę, pomimo dokonanej wymiany, pod warunkiem spełniania wymagań o których mowa w przepisach § 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 grudnia 2010 r. w sprawie odliczania lub zwrotu kwot wydanych na zakup kas rejestrujących.
3. Obowiązek wystawienia faktury korygującej dokumentującej otrzymanie zaliczki w przypadku cesji praw i obowiązków z umowy przedwstępnej
Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 9.03.2020 r., znak 0114-KDIP1-3.4012.23.2020.1.MT
Wnioskodawca prowadzi działalność deweloperską w związku, z czym zawiera z klientami umowy przedwstępne, na podstawie których zobowiązuje się do budowy, ustanowienia odrębnej własności i sprzedaży lokalu. Na podstawie wyżej wspomnianych umów klienci dokonują zaliczkowych wpłat na poczet przyszłej dostawy. Wnioskodawca wystawia faktury na każdą zaliczkową wpłatę dokonaną przez klienta. Przed wydaniem nieruchomości klienci zobowiązani są do zapłaty 100% ceny. Przed zawarciem umowy przeniesienia własności, klient dokonał cesji praw i obowiązków wynikających z umowy na rzecz spółki-cesjonariusza, w konsekwencji której wstąpiła ona w prawa i obowiązki klienta. Cesja praw i przejęcie obowiązków z umowy przez osobę trzecią za zgodą Spółki nie powoduje rozwiązania umowy, a jedynie wprowadza modyfikacje w zakresie identyfikacji jednej ze stron umowy. Od chwili zawarcia umowy cesji to cesjonariusz zobowiązany jest do wnoszenia kolejnych rat zgodnie z harmonogramem i na jego nazwisko wystawiane są faktury z tytułu dokonanych wpłat. Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą obowiązku wystawienia faktury korygującej w sytuacji dokonania cesji pomiędzy klientem Wnioskodawcy a osobą wstępującą w jego prawa i obowiązki, tj. spółkę – cesjonariusza, wynikające z umowy przedwstępnej lub deweloperskiej. Organ podatkowy wskazał, że zgodnie z art. 106f ust. 3 ustawy o VAT, jeżeli faktura, o której mowa w ust. 1 nie obejmuje całej zapłaty, w fakturze wystawianej po wydaniu towaru lub wykonaniu usługi sumę wartości towarów lub usług pomniejsza się o wartość otrzymanych części zapłaty, a kwotę podatku pomniejsza się o sumę kwot podatku wykazanego w fakturach dokumentujących otrzymanie części zapłaty. Faktura, o której mowa w zdaniu pierwszym, powinna również zawierać numery faktur wystawionych przed wydaniem towaru lub wykonaniem usługi. W przypadku braku korekty faktury zaliczkowej i wobec niewystawienia takiej faktury na rzecz nowego nabywcy powstawałaby zatem sytuacja, w której faktura końcowa zostałaby wystawiona na inny podmiot niż faktura zaliczkowa dotycząca tej sprzedaży, co nie byłoby zgodne z ww. przepisami. Ponadto takie postępowanie nie dokumentowałoby rzeczywistego przebiegu zdarzeń gospodarczych. W konsekwencji, Wnioskodawca mimo braku fizycznego zwrotu zaliczki klientowi zobowiązany będzie – po zawarciu umowy o przeniesienie praw i obowiązków wynikających z umowy przedwstępnej – do wystawienia faktury korygującej do wcześniej wystawionej faktury na otrzymaną od klienta zaliczkę oraz powinien wystawić, zgodnie z art. 106b ust. 1 ustawy o VAT, fakturę na rzecz wstępującego w jego prawa cesjonariusza, tj. na podmiot, który w rzeczywistości nabędzie lokal.
4. Uprawnienie do odliczenia podatku VAT naliczonego do wydatków bieżących i inwestycyjnych
Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 3.03.2020r., sygn. akt I SA/Łd 810/19
Spór sądowy dotyczył tego, czy metoda kalkulacji prewspółczynnika przedstawiona przez Wnioskodawcę, polegająca na wyliczeniu rzeczywistego zużycia wody przez poszczególne kategorię odbiorców jest właściwa. Organ zaznaczył, że metoda ta jest niewłaściwa i niemiarodajna. Zgodnie z art. 86 ust. 2a ustawy o VAT, który stanowi, że w przypadku nabycia towarów i usług wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza, z wyjątkiem celów osobistych, do których ma zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, oraz celów, o których mowa w art. 8 ust. 5 – w przypadku, o którym mowa w tym przepisie, gdy przypisanie tych towarów i usług w całości do działalności gospodarczej podatnika nie jest możliwe, kwotę podatku naliczonego, o której mowa w ust. 2, oblicza się zgodnie ze sposobem określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej, zwanym dalej „sposobem określenia proporcji”. Zgodnie z treścią art. 86 ust. 2a sposób określenia proporcji powinien najbardziej odpowiadać specyfice wykonywanej przez podatnika działalności i dokonywanych przez niego nabyć. Jak wynika zaś z dalszych zapisów ustawy podatkowej (art. 86 ust. 2b ustawy o VAT), sposób określenia proporcji najbardziej odpowiada specyfice wykonywanej przez podatnika działalności i dokonywanych nabyć, jeżeli: po pierwsze, zapewnia dokonanie obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wyłącznie w odniesieniu do części kwoty podatku naliczonego proporcjonalnie przypadającej na wykonywane w ramach działalności gospodarczej czynności opodatkowane oraz po drugie, obiektywnie odzwierciedla część wydatków przypadającą odpowiednio na działalność gospodarczą oraz na cele inne niż działalność gospodarcza, z wyjątkiem celów osobistych, do których ma zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, oraz celów, o których mowa w art. 8 ust. 5 – w przypadku, o którym mowa w tym przepisie, gdy przypisanie tych wydatków w całości do działalności gospodarczej nie jest możliwe. Zatem sąd uznał, że metoda kalkulacji przedstawiona przez wnioskodawcę jest odpowiednia i miarodajna w stosunku do prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. Metoda zaoferowana przez skarżącą zapewnia dokonanie obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wyłącznie w odniesieniu do tej części kwoty podatku naliczonego proporcjonalnie przypadającej na wykonywane w ramach działalności gospodarczej czynności opodatkowane oraz obiektywnie odzwierciedla część wydatków przypadającą odpowiednio na działalność gospodarczą oraz na cele inne niż działalność gospodarcza. Analogiczne stanowisko zostało zaprezentowane w wyrokach z dnia 16 lutego 2017 r. sygn. akt I SA/Łd 1014/16 z dnia 13 listopada 2018 r., I SA/Łd 480/18, czy z 5 listopada 2019 r., I SA/Łd 514/19.
