Pobierz cały #PodatkowyPrzeglądTygodnia nr 125
WYROKI SĄDOWE I INTERPRETACJE PODATKOWE
PDOP
Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 18.02.2021 r., sygn. akt: I SA/Go 395/20
Opodatkowanie usług ubezpieczeniowych nierezydenta
Rozstrzygnięcie sporu sprowadzało się do oceny, czy przychody ubezpieczycieli i pośredników ubezpieczeniowych stanowią świadczenia podobne do świadczeń wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o PDOP. Przepis ten stanowi, że podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium RP przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2 (nierezydentów), przychodów z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze ustala się w wysokości 20% przychodów.
W ocenie WSA, ponieważ w przywołanym przepisie wprost nie wymienia się przychodów ze świadczeń ubezpieczeniowych, stosowanie do nich ww. przepisu możliwe byłoby wyłącznie w przypadku istnienia ich podobieństwa do któregoś ze świadczeń w nim nazwanych.
Sąd wskazał, że usługa ubezpieczenia ma pewne cechy wspólne z wymienionymi w przepisie usługami gwarancji. Nie jest to jednak podobieństwo na tyle istotne, żeby na tej podstawie uznać, że usługa ubezpieczenia podlega opodatkowaniu podatkiem u źródła. Co więcej, porównanie stosunków prawnych umowy ubezpieczenia oraz umowy gwarancji (np. ubezpieczeniowej), wskazuje na istniejące liczne różnice cechujące oba stosunki prawne. W orzecznictwie wprost wskazuje się, że odmienności nie pozwalają na uznanie, że świadczenia dokonywane w wykonaniu tych umów mogą być uznane za „podobne” w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o PDOP.
Za brakiem opodatkowania podatkiem u źródła usług ubezpieczeniowych przemawiają także wskazówki płynące z porównania treści art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o PDOP oraz art. 15e ust. 1 pkt ustawy o PDOP. W myśl drugiego z przywołanych przepisów, z kosztów uzyskania przychodów wyłączono „koszty usług doradczych, badania rynku, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, ubezpieczeń, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze”. W porównaniu z katalogiem przychodów zawartym w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o PDOP zwraca uwagę, że art. 15e ust. 1 pkt ustawy o PDOP rozróżnia ubezpieczenia od gwarancji przy użyciu w treści przepisu tego samego zwrotu „oraz świadczeń o podobnym charakterze”.
Warto wskazać, że w kwestii opodatkowania płatności z tytułu usług ubezpieczenia w kontekście podatku u źródła stanowisko sądów administracyjnych jest niejednolite.
Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z 16.02.2021 r., sygn. akt: I SA/Gd 991/20
Modernizacja parku maszynowego to nie działalność badawczo-rozwojowa
Kwestię sporną w sprawie stanowiła odpowiedź na pytanie, czy podejmowana przez spółkę działalność polegająca na modernizacji parku maszynowego, stanowiła działalność badawczo-rozwojową, o której mowa w art. 18d ust. 1 ustawy o PDOP.
Ustawodawca wprowadził definicję działalności badawczo-rozwojowej w art. 4a pkt 26 ustawy o PDOP. Zgodnie z tą definicją przez działalność badawczo-rozwojową należy rozumieć działalność twórczą obejmującą badania naukowe lub prace rozwojowe, podejmowaną w sposób systematyczny w celu zwiększenia zasobów wiedzy oraz wykorzystania zasobów wiedzy do tworzenia nowych zastosowań.
W judykaturze wskazuje się, że w celu stwierdzenia, czy dana działalność spełniała przesłanki działalności badawczo-rozwojowej, należy przeprowadzić analizę nakierowaną na zidentyfikowanie przejawów działalności gospodarczej, które mogą zostać uznane za działalność badawczo-rozwojową (tj. tych aktywności podatnika, które spełniają definicje wskazane w art. 4a pkt 26-28 ustawy o PDOP).
W ocenie sądu modernizacji parku maszynowego nie można uznać za prace badawczo-rozwojowe w rozumieniu art. 4a pkt 26-28 u.p.d.o.p., gdyż modernizacja parku maszynowego polegająca na zakupie nowych urządzeń oraz systemu, która pozwoliła na zwiększenie mocy produkcyjnych zakładu, zwiększenie wydajności dotychczas posiadanych urządzeń, zminimalizowanie strat ponoszonych w trakcie procesu produkcyjnego, a także na oszczędność czasu, wody i energii oraz zwiększenie estetyki produktów – nie jest działalnością twórczą, podejmowaną w sposób systematyczny, mającą na celu tworzenie i projektowanie nowych, zmienionych lub ulepszonych produktów, procesów lub usług.
Należy podkreślić, że celem ulgi badawczo-rozwojowej jest wspieranie działalności badawczo-rozwojowej, a nie inwestycji polegających na zakupie nowych urządzeń oraz systemu, które usprawniają funkcjonowanie prowadzonej działalności. O ile więc, zakup nowych urządzeń i systemu jest (może być) nowoczesnym rozwiązaniem wprowadzonym w przedsiębiorstwie, to jednak nie jest wynikiem prac badawczo-rozwojowych prowadzonych przez spółkę. Nie służy też bezpośrednio do inicjowania, projektowania czy tworzenia nowych, zmienionych lub ulepszonych produktów, procesów i usług, lecz służy do usprawnienia funkcjonowania prowadzonej działalności.
Za błędne należało uznać więc twierdzenie, że ulga badawczo-rozwojowa może być stosowana w sytuacji wprowadzenia nowych dla danego przedsiębiorstwa, lecz powszechnych na rynku rozwiązań.
Wobec tego sąd uznał, że działania Spółki nie mieszczą się w pojęciu działalności badawczo-rozwojowej, o której mowa w art. 4a pkt 26 ustawy o PDOP.
Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 11.02.2021 r., sygn. akt: II FSK 3014/18
Wynagrodzenie za adaptację pomieszczenia dla najemcy jako koszt podatkowy właściciela
Spółka wyjaśniła, iż jest właścicielem nieruchomości gruntowej, na której zostało wybudowane centrum handlowe. Spółka poniosła koszty prac adaptacyjnych w będących przedmiotem najmu lokalach, zgodnie z projektem najemcy. Zakres adaptacji wynikał z pozycji rynkowej najemców lub z charakteru prowadzonej przez najemców działalności, które znacząco będą wpływać na atrakcyjność centrum handlowego (np.: znane marki odzieżowe, księgarskie, multipleksy, itp.). Adaptacje indywidualne wykonywane były zarówno na końcowym etapie budowy centrum handlowego, jak i po przekazaniu lokali najemcom, ale przed rozpoczęciem działalności komercyjnej przez centrum handlowe.
Organ podatkowy stwierdził, że w takim przypadku nie sposób uznać, iż wydatki mające na celu dostosowanie lokali do potrzeb najemców można powiązać z określonym przychodem po stronie spółki.
WSA a następnie NSA uznały jednak, że w odniesieniu do kwalifikacji poniesionych przez wynajmującego wydatków na adaptacje lokali w kontekście art. 15 ust. 1 ustawy o PDOP uznać należy, że poniesienie przedmiotowego wydatku jest racjonalne i znajduje gospodarcze uzasadnienie, gdyż ze względu na dużą konkurencję rynkową, standardem oferowanym przez wynajmujących są lokale przystosowane, wykonane zgodnie z oczekiwaniami konkretnego najemcy. Spółka po to zainwestowała w centrum handlowe, by uzyskać zysk z tytułu wynajmu jego powierzchni. Celem poniesienia wydatków jest zachęcenie nowych najemców do zawarcia umów najmu. Poniesienie przedmiotowego wydatku jest racjonalne i znajduje gospodarcze uzasadnienie, zwłaszcza w kontekście obecnie panujących realiów na rynku najmu powierzchni komercyjnych, gdzie poniesienie takich wydatków jest niekiedy warunkiem zawarcia umowy najmu.
PDOF
Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z 9.02.2021 r., znak: I SA/Bd 847/20
Wydatki na infrastrukturę wokół domu mogą stanowić wydatki na cele mieszkaniowe
Spór w niniejszej sprawie dotyczył kwestii opodatkowania dochodu z tytułu sprzedaży lokalu mieszkalnego, a w szczególności, czy poniesione przez stronę skarżącą wydatki spełniały kryteria wydatków na cele mieszkaniowe w rozumieniu art. 21 ust. 25 pkt 1 ustawy o PDOF i czy tym samym uzyskany ze sprzedaży dochód mógł korzystać ze zwolnienia w oparciu o art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o PDOF.
Sąd wskazał, że nie można z góry wykluczyć, że wydatki na chodnik i podjazd mogą stanowić wydatki na własne cele mieszkaniowe. Pojęcie budowy budynku mieszkalnego należy, zdaniem sądu, interpretować przez pryzmat realizacji przez ten obiekt celu mieszkaniowego. Ten cel nie jest natomiast możliwy do zrealizowania bez infrastruktury towarzyszącej, która znajduje się poza „bryłą budynku”. Wszakże budynek mieszkalny, by nadawał się do normalnego użytkowania, musi być wyposażony w przyłącza gazowe, elektryczne, wodno-kanalizacyjne, utwardzone dojście do drzwi wejściowych, utwardzony podjazd do garażu znajdującego się w obrębie budynku. Wspomniane obiekty nie stanowią budynku w rozumieniu prawa budowlanego, lecz urządzenia budowlane, które zapewniają możliwość użytkowania budynku zgodnie z jego przeznaczeniem.
Dodać należy, że przy nabyciu nieruchomości (działki zabudowanej budynkiem mieszkalnym), na potrzeby określenia wartości środków wydatkowanych na cele mieszkaniowe, nie wyodrębnia się wartości obiektów stanowiących infrastrukturę związaną z budynkiem. Sąd nie widzi zatem podstaw by przy budowie budynku na działce należącej do podatnika, dokonywać takiego sztucznego wyodrębnienia w odniesieniu do przyłączy, podjazdów, dojść do posesji.
Mając na uwadze powyższe sąd stwierdził, że zasadniczo wydatki na zakup płyt chodnikowych, betonu towarowego, kostki brukowej, obrzeża, krawężników, mogą stanowić wydatki na cele mieszkaniowe, w szczególności gdy podatnik jest w stanie wykazać, że brak chodnika lub podjazdu uniemożliwia korzystanie (użytkowanie) odpowiednio z budynku lub jego części.
Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 15.03.2021 r., znak: 0115-KDIT2.4011.896.2020.3.HD
Skutki podatkowe otrzymania wsparcia w postaci grantu na utrzymanie działalności mikro i małych przedsiębiorstw w związku z wystąpieniem pandemii COVID-19.
W ramach Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa … na lata 2014-2020 …, wnioskodawczyni otrzymała grant w wysokości 52.626,60 zł. Pieniądze te wnioskodawczyni otrzymała w miesiącu listopadzie 2020 r. i są one bezzwrotne, ponieważ utrzymała działalność gospodarczą przez 3 miesiące oraz utrzymała przez 3 miesiące zatrudnienie wskazane we wniosku, który był złożony w miesiącu sierpniu 2020 r. Wnioskodawczyni prowadzi działalność w zakresie handlu detalicznego prowadzoną na targowisku przygranicznym. Warunkiem otrzymania grantu był spadek poziomu przychodów ze sprzedaży minimum 50% w miesiącach kwiecień, maj, czerwiec 2020 r. w porównaniu do tych miesięcy z 2019 r. Środki pochodziły z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego.
Zdaniem wnioskodawczyni, przychód ten jest zwolniony z podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 46 ustawy o PDOF, a wydatki sfinansowane tym przechodem nie stanowią kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 56 ustawy o PDOF. Organ nie zgodził się z tym stanowiskiem. Wskazał, że dochody korzystają ze zwolnienia z art. 21 ust. 1 pkt 46 ustawy o PDOP jedynie w sytuacji, gdy spełnione są łącznie dwie przesłanki, tj.:
a) dochody pochodzą ze środków bezzwrotnej pomocy od podmiotów wskazanych w ww. przepisie (przekazanie tych środków może być dokonywane za pośrednictwem podmiotu upoważnionego do rozdzielania środków bezzwrotnej pomocy),
b) podatnik bezpośrednio realizuje cel programu finansowanego z bezzwrotnej pomocy.
W analizowanej sprawie nie ma zastosowania powyższe zwolnienie. Co prawda otrzymany grant spełnia warunek określony w lit. a– pochodzi bowiem ze środków bezzwrotnej pomocy Unii Europejskiej, jednakże nie spełnia warunku wskazanego w lit. b tego przepisu – jak bowiem sama wskazuje wnioskodawczyni nie realizowała bezpośredniego celu z programu finansowego z bezzwrotnej pomocy. Niemniej jednak wskazać należy, że do środków, które otrzymała wnioskodawczyni, znajdzie zastosowanie zwolnienie, o którym mowa art. 21 ust. 1 pkt 137 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jak bowiem wynika z wniosku wnioskodawczyni uczestnicząc w projekcie otrzymała pomoc w ramach programu finansowego z udziałem środków europejskich, tj. środki pochodzące z funduszy strukturalnych – z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego. Dla zastosowania zwolnienia określonego w powołanym art. 21 ust. 1 pkt 137 ustawy wymagane jest, aby środki finansowe były otrzymywane przez uczestnika projektu jako pomoc udzielona w ramach programu. Przedmiotowym zwolnieniem objęte są wyłącznie świadczenia finansowe, czyli pieniężne. Przez uczestników projektu, o których mowa w powołanym wyżej przepisie, należy natomiast rozumieć osoby, dla których faktycznie przeznaczona jest pomoc udzielona w ramach projektu. Ponadto użyte w powyższym przepisie pojęcie „z udziałem środków europejskich” należy rozumieć jako współfinansowanie pomocy z tych środków.
Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 12.03.2021 r., znak: 0113-KDIPT2-3.4011.929.2020.4.ID
Klasyfikacja pracy wspólników spółki komandytowej do wskaźnika nexus w uldze IP Box
Wnioskodawca jest osobą fizyczną, uzyskującą dochody z udziału w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa jako wspólnik – komandytariusz. Spółka w ramach swojej działalności oferuje przede wszystkim usługi programistyczne wykonywane na rzecz podmiotów trzecich (najczęściej zagranicznych) w sektorze bankowym oraz chemicznym. Wnioskodawca jako wspólnik spółki wykonuje na jej rzecz innowacyjne prace programistyczne w obszarze migracji systemów. Oprogramowanie jest przekazywane na rzecz klientów zewnętrznych (najczęściej zagranicznych) wraz z całością autorskich praw majątkowych, co odbywa się za wynagrodzeniem i na podstawie zawartych umów. Spółka zatem dokonuje sprzedaży kwalifikowanych praw IP na rzecz swoich klientów i uzyskuje dochody z kwalifikowanych praw własności intelektualnej uwzględnione w cenie sprzedaży produktu lub usługi. W przypadku wykonywania prac przez podwykonawców, którzy nie są wspólnikami spółki, każdorazowo odbywa się to na podstawie zawartych z nimi umów cywilnoprawnych, na mocy których przenoszą oni całość autorskich praw majątkowych do wytworzonych utworów na spółkę.
Organ uznał, że w sytuacji gdy wnioskodawca uzyskuje dochody z wytworzonego, rozwijanego i ulepszanego przez siebie (jako wykonawcy) kwalifikowanego IP, nie są to koszty inne niż praca własna, to nie może przyjąć, że wartość wskaźnika nexus dla tego kwalifikowanego IP wynosi 1 i skorzystać z ulgi IP BOX dla tego kwalifikowanego IP. W odniesieniu do wykonawców – wspólników (w tym wnioskodawcy), którzy samodzielnie na rzecz spółki wytwarzają programy komputerowe, a zatem są oni dla Spółki podmiotami powiązanymi w rozumieniu art. 23m ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należy stwierdzić, że wnioskodawca nie powinien przypisywać ww. kosztów wynagrodzeń takich osób do lit. „b” wzoru nexus, jako kosztów faktycznie poniesionych przez podatnika na prowadzoną bezpośrednio przez niego działalność B+R związaną z kwalifikowanym IP, ponieważ są to koszty pracy własnej, a takie nie mogą być brane pod uwagę do kalkulacji wskaźnika nexus. Jeżeli Spółka zleca prace podwykonawcy/zleceniobiorcy, to nie jest on w stosunku do niej podmiotem powiązanym w rozumieniu art. 23m ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Podwykonawca/zleceniobiorca wykonuje zlecone przez Spółkę prace w ramach prowadzonej przez niego pozarolniczej działalności gospodarczej. półka nabywa od podwykonawców/zleceniobiorców kwalifikowane prawa własności intelektualnej do kwalifikowanych utworów wytworzonych w wyniku prac wykonywanych na rzecz Spółki, co następuje na podstawie zawartych umów z podwykonawcami/zleceniobiorcami. Wobec powyższego, Wnioskodawca nieprawidłowo przypisuje do litery „a” wzoru nexus koszt.
PROCES LEGISLACYJNY
Brak interesujących zagadnień z perspektywy Klientów.
