WYROKI SĄDOWE I INTERPRETACJE PODATKOWE

PDOP

1. Sposób kalkulacji limitu kosztów finansowania dłużnego

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 25.08.2020 r., znak 0111-KDIB1-3.4010.274.2020.1.IM

Spółka jest częścią międzynarodowej grupy (dalej „Grupa”).  Spółka, w celu pozyskania środków finansowych na funkcjonowanie, otrzymała pożyczki od jednostek powiązanych w Grupie oraz kredyty bankowe od podmiotów trzecich. Z uwagi na ww. otrzymane finansowanie dłużne, Spółka w 2018 r. i 2019 r. ponosiła koszty finansowania dłużnego, zdefiniowane w art. 15c ust. 1 ustawy o PDOP, takie jak m.in. odsetki od zaciągniętych pożyczek lub kredytów.

Zdaniem Wnioskodawcy, wysokość limitu określonego w art. 15c ust. 1 w zw. z art. 15c ust. 14 pkt 1 ustawy o PDOP, powyżej którego wyłączeniu z kosztów podatkowych podlegają koszty finansowania dłużnego, powinna być kalkulowana jako suma kwot: (i) 3.000.000 zł, o którym mowa w art. 15c ust. 14 pkt 1 ustawy o PDOP oraz (ii) 30% „podatkowego EBIDTA”, o którym mowa w art. 15c ust. 1 ustawy o PDOP. Powołując się na kilkanaście orzeczeń sądowych, Wnioskodawca wskazał, że poprawna wykładnia w/w przepisów każe stwierdzić, że nadwyżka kosztów finansowania dłużnego do kwoty 3.000.000 zł jest zaliczana do kosztów uzyskania przychodów. W sytuacji, gdy u danego podatnika nadwyżka kosztów finansowania dłużnego przekracza 3.000.000 zł, to wskaźnik obliczony na podstawie EBITDA należy stosować dopiero do nadwyżki ponad wspomnianą kwotę 3.000.000 zł. Do kwoty nieprzekraczającej 3.000.000 zł w ogóle nie stosuje się ograniczenia w zaliczaniu do kosztów uzyskania przychodów kosztów finansowania dłużnego.

Organ uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.  Powołując się na dyrektywę ATAD i uzasadnienie do ustawy wprowadzającej w/w przepisy do ustawy o PDOP organ uznał, że ustalenie przez ustawodawcę progu w wysokości 3.000.000 zł oznacza, że podatnik może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów albo wartość określoną przez limit nadwyżki kosztów finansowania dłużnego określony w art. 15c ust. 1 ustawy o CIT, albo wartość określoną przez próg 3.000.000 zł, w zależności od tego, która z tych wartości jest wyższa. Odmienna interpretacja stałaby w sprzeczności z celem wprowadzonych zmian. Odnosząc się do orzeczeń sądowych, organ wskazał, że nie są one dla niego wiążące.

PDOF

1. Koszty zakupu wyposażenia sfinansowane z dotacji z Funduszu Pracy stanowią koszty uzyskania przychodu

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 21.08.2020 r., znak 0115-KDIT3.4011.447.2020.1.KR

Wnioskodawczyni, jako osoba bezrobotna, na podstawie umowy zawartej z Powiatowym Urzędem Pracy, otrzymała jednorazowe środki na podjęcie działalności gospodarczej. Uzyskane środki zakwalifikowano jako pomoc de minimis w ramach pomocy publicznej udzielonej na podstawie art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy o promocji zatrudnienia. Przyznane środki zostały przekazane na rachunek bankowy Wnioskodawczyni w celu dokonania zakupów związanych z rozpoczęciem działalności gospodarczej. Zakupione urządzenia nie zostaną wprowadzone do ewidencji środków trwałych, ponieważ ich wartość początkowa nie przekracza 10 000 zł.

Organ zaakceptował stanowisko Wnioskodawczyni, że składniki majątku nabyte przy wykorzystaniu jednorazowych środków przyznanych bezrobotnemu na podjęcie działalności gospodarczej, mogą stanowić koszty uzyskania przychodu. Analiza treści zarówno art. 22 ust. 1, jak i art. 23 ustawy o PDOF wskazuje, że co do zasady nie ma przeszkód, aby podatnik zaliczył do kosztów uzyskania przychodów wydatki poniesione w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu – na zakup składników majątku, które zostały sfinansowane ze środków dotacji otrzymanej z urzędu pracy, i które mają służyć wyłącznie celom prowadzenia działalności gospodarczej przez podatnika. Nie stoi temu na przeszkodzie także fakt, że przyznane środki korzystają ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 121 ustawy o PDOF.

2. Sposób ustalania kolejności zbycia udziałów w celu umorzenia w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 27.08.2020 r., znak 0115-KDIT1.4011.478.2020.1.MST

Wnioskodawczyni rozważa odpłatne zbycie w przyszłości całości lub części udziałów w Spółce z o.o. w celu ich umorzenia (umorzenie dobrowolne). Na moment zbycia w celu umorzenia może wystąpić sytuacja, w której Wnioskodawczyni będzie posiadała udziały Spółki, które nabyła/objęła w różny sposób (np. w wyniku umowy sprzedaży, w wyniku wkładów niepieniężnych), jak i po różnej cenie. W związku z tym, w zależności od tego, które udziały zostaną uznane za zbywane przez Wnioskodawczynię dla celów podatkowych, w różny sposób zostanie ustalony koszt uzyskania przychodu z tytułu zbycia w celu umorzenia. Jednocześnie, Wnioskodawczyni znana jest wysokość wydatków poniesionych na nabycie poszczególnych udziałów.

Odpowiadając na pytanie, w jaki sposób dla celów podatkowych powinna ustalić kolejność zbycia udziałów Wnioskodawczyni uznała, że może Ona wybrać, w jakiej kolejności będzie zbywała (w tym zbywała w celu umorzenia) udziały w Spółce. Kolejność zbywania ustalona przez Wnioskodawczynię będzie decydować o sposobie ustalenia kosztu podatkowego z tytułu zbycia (zbycia w celu umorzenia) udziałów w Spółce.

Stosownie do treści art. 30b ust. 6 ustawy o PDOF, do dochodów, o których mowa w ust. 1 (m.in. ze zbycia udziałów), stosuje się odpowiednio przepis art. 30a ust. 3. W myśl art. 30a ust. 3 ustawy o PDOF, jeżeli nie jest możliwa identyfikacja umarzanych albo wykupywanych lub w inny sposób unicestwianych tytułów uczestnictwa w funduszach kapitałowych, przyjmuje się, że kolejno są to tytuły uczestnictwa począwszy od nabytych przez podatnika najwcześniej (zasada first in, first out – FIFO). Zasadę, o której mowa w zdaniu pierwszym, stosuje się odrębnie dla każdego rachunku inwestycyjnego. Przepis dotyczy bowiem umarzania, wykupywania lub w inny sposób unicestwianych tytułów uczestnictwa w funduszach kapitałowych. Z powyższych regulacji wynika, iż możliwość ustalenia dochodu przy zastosowaniu zasady FIFO może nastąpić jedynie w sytuacji, gdy nie jest możliwa identyfikacja poszczególnych, posiadanych przez Wnioskodawczynię udziałów w Spółce. W przedmiotowej sytuacji, Wnioskodawczyni będzie dokonywała zbycia (w tym w celu umorzenia) udziałów, które objęła w określony sposób (zostanie to wskazane w dokumentach korporacyjnych związanych z umorzeniem). Tym samym, Wnioskodawczyni będzie mogła zidentyfikować zbywane (w tym w celu umorzenia) udziały w Spółce.

Organ uznał stanowisko Wnioskodawczyni za prawidłowe.