WYROKI SĄDOWE I INTERPRETACJE PODATKOWE

PDOP

1. Odsetki od pożyczek i kredytów można zaliczać do kosztów uzyskania przychodów do kwoty 3 mln zł powiększonej o 30 proc. EBITDA

Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z 6.06.2019 r., sygn. akt III SA/Wa 2256/18

Jak wynika z art. 15c ust. 14 ustawy o PDOP przepisu art. 15c ust. 1 pkt 1 tej ustawy nie stosuje się do nadwyżki kosztów finansowania dłużnego w części nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 3 000 000 zł. Jeżeli rok podatkowy podatnika jest dłuższy albo krótszy niż 12 miesięcy, kwotę tego progu oblicza się, mnożąc kwotę 250 000 zł przez liczbę rozpoczętych miesięcy roku podatkowego podatnika.

W ocenie sądu, zgodnie z wykładnią gramatyczną tego przepisu, do kwoty nieprzekraczającej 3 000 000 zł w ogóle nie stosuje się ograniczenia w zaliczaniu do kosztów uzyskania przychodów kosztów finansowania dłużnego.

Tak więc, zgodnie z art. 15c. ust. 14 ustawy o PDOP, poniżej progu 3 000 000 zł wydatki na wszelkie koszty odsetek od pożyczek i kredytów nie będą podlegać wyłączeniu z kosztów uzyskania.

Komentowany wyrok był kolejnym wyrokiem, który potwierdza kierunek linii orzeczniczej sądów administracyjnych w przedmiotowym zakresie, która stoi w opozycji do stanowiska prezentowanego przez organy podatkowe.

Zgodnie ze stanowiskiem organów podatkowych, prezentowanym w licznych interpretacjach indywidualnych, ograniczenie zaliczenia kosztów finansowania dłużnego do kosztów uzyskania przychodów odnosi się do całej należności z tego tytułu i wówczas, gdy wartość tych należności przekroczy 3 000 000 zł podatnik w ogóle nie może powołać się na wyłączenie z art. 15c ust. 14 ustawy o PDOP. Limit 3 000 000 zł stanowi bowiem górny pułap wyłączenia. Tak więc kwota nadwyżki kosztów finansowania dłużnego, brana pod uwagę przy wyliczaniu wzoru z art. 15c ust. 1 ustawy o PDOP, nie powinna być pomniejszana o 3 000 000 zł.

2. Ulga badawczo-rozwojowa     

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 18.10.2019 r., znak 0111-KDIB1-3.4010.349.2019.2.IZ

Spółka prowadzi działalność w zakresie produkcji specjalistycznych wyrobów szklanych dla przemysłu. W odpowiedzi na rygorystyczne oczekiwania odbiorców, Spółka m.in. opracowała proces technologiczny w celu uzyskania nowego produktu niedostępnego na rynku. Spółka powołała w ramach przedsiębiorstwa zespół badawczo-rozwojowy, który zajmuje się wyłącznie powyższym zagadnieniem. Zespół prowadzi działalność w zakresie działalności naukowo-technicznej i innowacyjnej. Organ podatkowy zaakceptował stanowisko Spółki zgodnie z którym, powyższa działalność spełnia warunki dla uznania jej za działalność badawczo-rozwojową. Działalność prowadzona przez Spółkę jest bowiem działalnością twórczą, obejmującą prace rozwojowe lub badania aplikacyjne, podejmowaną w sposób systematyczny w celu zwiększenia zasobów wiedzy oraz wykorzystania zasobów wiedzy do tworzenia nowych zastosowań. W konsekwencji, Spółka jest uprawniona do skorzystania z ulgi na działalność badawczo-rozwojową, o której mowa w art. 18d ust. 1 ustawy o PDOP.

3. Podatek u źródła od wynajmowanych opakowań

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 21.10.2019 r., znak 0111-KDIB1-2.4010.344.2019.1.MS

Spółka planuje odpłatnie wynajmować od kontrahenta z siedzibą w Holandii metalowe pojemniki o pojemności od 1 do 2 m3, które posłużą do przechowywania i przetransportowania do utylizacji zużytego katalizatora wykorzystanego przez Spółkę w posiadanych przez nią instalacjach produkcyjnych. Organ interpretacyjny potwierdził stanowisko zajęte przez Spółkę zgodnie z którym, płatności związane z wynajmem pojemników od holenderskiego kontrahenta nie powinny być zakwalifikowane jako przychody za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego lub urządzenia handlowego w rozumieniu postanowień art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o PDOP. W konsekwencji, Spółka nie jest zobowiązana jako płatnik do poboru zryczałtowanego podatku dochodowego z tytułu dokonania płatności za wynajmowane pojemniki.

PDOF

1. Zwrot przez pracodawcę kosztów używania samochodu należącego do pracownika na potrzeby działalności pracodawcy nie jest opodatkowany podatkiem dochodowym od osób fizycznych

Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 12.07.2019 r., sygn. akt III SA/Wa 2256/18)

Sąd uznał, że kwota wypłacanego przez pracodawcę na rzecz pracownika świadczenia, stanowiącego zwrot kosztów z tytułu używania samochodu prywatnego w celach służbowych, nie stanowi dla pracownika przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o PDOF.

Argumentując swoje stanowisko, sąd oparł się na wyroku TK z 8.07.2014 r. (sygn. akt: K 7/13), w świetle którego o przychodzie pracownika można mówić w przypadku uzyskania przez niego od pracodawcy świadczeń, które zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść.

W przypadku natomiast wykorzystywania prywatnego samochodu przez pracownika, na potrzeby pracodawcy, uzyskiwane świadczenie w postaci zwrotu kosztów używania tego samochodu:

·         po pierwsze, nie jest realizowane w interesie pracownika, lecz w interesie pracodawcy,

·         po drugie, pracownik nie uzyskuje z tego tytułu korzyści majątkowej.

Zwrot kosztów używania prywatnego samochodu do celów służbowych stanowi jedynie wyrównanie uszczerbku majątkowego, którego pracownik doznaje ponosząc koszty związane z wykorzystaniem samochodu – koszty paliwa i inne koszty eksploatacyjne.

Wobec powyższego, zdaniem sądu, zwrot tych kosztów nie może stanowić przychodu opodatkowanego podatkiem dochodowym od osób fizycznych.