WYROKI SĄDOWE I INTERPRETACJE PODATKOWE
PDOP

1. Prowizje za pozyskanie klientów jako pośredni koszt uzyskania przychodu

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej z 17.06.2020, znak 0111-KDIB1-2.4010.176.2020.1.ANK
Wnioskodawca prowadzi działalność w zakresie sprzedaży energii elektrycznej oraz gazu ziemnego. Spółka pozyskuje klientów na podstawie zawartych umów agencyjnych na skutek działalności partnerów handlowych na podstawie umów B2B. W ramach zawartych umów, których celem jest intensyfikacja sprzedaży, partnerzy wykonują na rzecz Spółki następujące czynności:

1. prezentacja klientom cenników klienta końcowego tj. cenników sprzedaży energii elektrycznej lub paliwa gazowego w formie cenników Spółki lub wycen indywidualnych dla danego partnera;
2. pozyskiwanie klientów;
3. zawieranie w imieniu i na rzecz Spółki umów z klientami;
4. dostarczanie kompletnych dokumentów umożliwiających przeprowadzenie procesu zmiany sprzedawcy energii elektrycznej lub paliwa gazowego.

Za pozyskanie nowych umów dla Spółki, agentowi przysługuje wynagrodzenie prowizyjne. Wynagrodzenie należne agentowi jest mu wypłacane na podstawie przekazanej Spółce faktury VAT. Co do zasady, obejmuje ono wynagrodzenie z tytułu zawarcia umów z kilkoma klientami. Prowizja wypłacana jest agentowi jednorazowo („z góry”). Prowizja kalkulowana jest w oparciu o szacunkowe zużycie (energii elektrycznej lub gazu ziemnego) deklarowane przez klienta w okresie obowiązywania przyszłej umowy. Na podstawie raportów z pomiarów przedstawiających faktyczne zużycie danego klienta po upływie ustalonego okresu na jaki dana umowa była zawarta, kwota należnej prowizji agenta jest korygowana. Kwota stanowiąca różnice w porównaniu z uwzględnioną na wstępie wartością szacunkową, brana jest pod uwagę przy bieżącym rozliczaniu prowizji agenta. Prowizja należna agentowi nie jest w żaden sposób zwracana. Organ zaakceptował stanowisko Spółki, że wydatki z tytułu prowizji stanowiącej wynagrodzenie agentów stanowią koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami, a w konsekwencji winny być potrącane w dacie ich poniesienia, rozumianej jako data ujęcia w księgach rachunkowych na podstawie otrzymanej faktury. Prowizje stanowią bowiem opłaty o charakterze wstępnym umożliwiające uzyskiwanie przychodów w przyszłości. Co prawda, pozyskiwane przez agentów umowy zawierane są zasadniczo na czas określony, niemniej jednak Spółka nie ma możliwości przewidzieć, przez jak długo dana umowa będzie realizowana. W konsekwencji, wydatki z tytułu prowizji na rzecz agentów, mogą być potrącane w dacie ich poniesienia. Z kolei jeśli chodzi o datę poniesienia wydatku winna być ona ustalana w oderwaniu do zasad prawa bilansowego. Bez znaczenia pozostaje w tym wypadku rodzaj konta, na którym ujęto wydatek.

PDOF

2. Pokrycie wydatków na zakwaterowanie jako przychód pracownika

Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 6.03.2020 r., sygn. akt: II FSK 800/18. Istota sporu w rozpoznawanej sprawie, sprowadzała się do oceny, czy otrzymane od pracodawcy świadczenie na zakwaterowanie oddelegowanego pracownika poza miejscem jego zamieszkania jest jego przychodem – czy zostało spełnione w interesie pracownika, czy pracodawcy. Zdaniem sądu, dobrowolne przyjęcie od pracodawcy nieodpłatnego noclegu leży w interesie pracownika oddelegowanego, gdyż uzyskuje on w ten sposób wymierną korzyść (przysporzenie majątkowe) w postaci uniknięcia kosztów, które musiałby ponieść, skoro zdecydował się na wynikające z umowy o pracę zagraniczne miejsce świadczenia pracy. Dlatego też wydatki ponoszone przez pracodawcę na zapewnienie noclegu takiemu pracownikowi w miejscu wykonywania przez niego pracy na rzecz pracodawcy, z wyłączeniem podróży służbowej, o której mowa w art. 775 Kodeksu pracy, będą stanowić dla niego przychód w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o PDOF, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym. Należy podkreślić, że analogiczne stanowisko zostało przedstawione przez NSA w wyroku z 16.01.2020 r. (sygn. akt: II FSK 285/18), w zakresie pokrycia przez pracodawcę kosztów dojazdu do pracy za granicą oddelegowanego pracownika. Treść tego wyroku została Państwu przybliżona w Podatkowym Przeglądzie Tygodnia z 20.03.2020 r.

2. Przychód ze sprzedaży udziałów w spółce z o.o. ustala się w oparciu o ich wartość rynkową, a nie nominalną

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 12-06-2020, znak 0113-KDIPT2-3.4011.198.2020.5.JŚ. Wnioskodawca (wspólnik Spółki z o.o.) obejmie 385 nowo utworzonych udziałów pokrywając je wkładem gotówkowym po wartości nominalnej wynoszącej 50 zł za udział. Następnie tak nabyte udziały Wnioskodawca sprzeda pracownikom po wartości nominalnej. Pracownicy zobowiążą się do odsprzedaży udziałów Wnioskodawcy po wartości nominalnej w wypadku rozwiązania stosunku pracy łączącego ich ze Spółką z o.o. Wartość księgowa udziałów w sposób znaczący przekracza ich wartość nominalną. W ocenie Wnioskodawcy w związku z objęciem, a następnie sprzedażą udziałów nie powstanie po jego stronie dochód podlegający opodatkowaniu, ponieważ Wnioskodawca uzyska przychód ze sprzedaży 385 udziałów po ich wartości nominalnej, ale jednocześnie poniesie koszt objęcia tych udziałów w takiej samej wysokości. W ocenie Wnioskodawcy skoro objęcie udziałów w spółce i ich sprzedaż odbywają się po ich wartości nominalnej, to nie ma żadnej podstawy prawnej do przyjmowania jako podstawy opodatkowania wartości księgowej udziałów. Organ nie zgodził się z tym i wskazał, że zgodnie z art. 17 ust. 2 w zw. z art. 17 ust 1 pkt 6 lit a) ustawy o PDOF do ustalenia przychodów z odpłatnego zbycia udziałów w spółce z o.o. stosuje się art. 19 tej ustawy. Z powyższych przepisów wynika, że podstawę ustalenia przychodu z odpłatnego zbycia udziałów stanowi cena zbywanych udziałów określona w umowie. Cena ta nie może jednak bez uzasadnionej przyczyny znacząco odbiegać od wartości rynkowej, bowiem wówczas organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej określi przychód w wysokości wartości rynkowej z uwzględnieniem opinii biegłego lub biegłych. Wnioskodawca sprzeda udziały poniżej ich wartości rynkowej i ta okoliczność będzie badana przez organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej. Organy te same ocenią czy argumenty Wnioskodawcy zasługują na dopuszczenie istnienia uzasadnionej przyczyny.