WYROKI SĄDOWE I INTERPRETACJE PODATKOWE
PDOP
1. Czy wydatki na zakup artykułów spożywczych dla współpracowników stanowią koszty uzyskania przychodów?
Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 17.04.2020 r., znak 0111-KDIB1-3.4010.24.2020.1.IM. Spółka prowadzi działalność w branży programistycznej. Spółka zajmuje się m.in. tworzeniem platform cyfrowych (handlowych, społecznych) m.in. dla branży finansowej, reklamowej, rozrywkowej, ochrony zdrowia, lifestyle, turystycznej oraz dla instytucji rządowych i organizacji pozarządowych. Głównym przedmiotem działalności Spółki jest projektowanie, tworzenie i ulepszanie programów komputerowych, aplikacji webowych, aplikacji mobilnych, narzędzi, platform, algorytmów oraz funkcjonalności. Aby móc świadczyć usługi na odpowiednim poziomie i sprostać dużej konkurencji w branży, Spółka zatrudnia wysoko wykwalifikowanych informatyków. Wśród osób zatrudnionych przez Spółkę są pracownicy w rozumieniu Kodeksu pracy, a także osoby współpracujące ze Spółką na podstawie umów cywilnoprawnych (dalej łącznie: „Pracownicy”). W celu stworzenia zespołu pracowników o odpowiednich kwalifikacjach Spółka oferuje nie tylko wysokie wynagrodzenia i atrakcyjny system premiowania, ale także zapewnia odpowiednie warunki pracy. Realizując politykę firmy w zakresie zapewnienia Pracownikom odpowiednich warunków pracy, Spółka dokonuje zakupów artykułów spożywczych takich jak np.: woda, kawa, herbata, mleko, cukier, soki, napoje gazowane, pieczywo, serki, wędliny, masło, dżemy, jogurty, słodycze, kanapki gotowe lub wykonane z zakupionych produktów spożywczych, itp. Artykuły spożywcze udostępniane Pracownikom nie są posiłkami i napojami profilaktycznymi, o których mowa w art. 232 Kodeksu pracy. Produkty nabywane przez Spółkę są ogólnodostępne dla Pracowników w trakcie wykonywania codziennych obowiązków służbowych, stanowią również „wyposażenie” firmowej kuchni. Wyżej wymienione artykuły spożywcze i napoje są zużywane podczas spotkań służbowych pracowników: narad, konferencji, szkoleń, spotkań z kontrahentami w biurach Spółki. Wspólne spożywanie przez Pracowników artykułów spożywczych ma na celu usprawnienie wymiany wiedzy pomiędzy Pracownikami, co bezpośrednio może przełożyć się na sprawną realizację projektów, nad którymi pracują. Ponadto, wpływa to pozytywnie na poprawę ich samopoczucia, dzięki czemu zwiększa się ich efektywność oraz wydajność. Zapewnienie Pracownikom artykułów spożywczych ma także na celu zachęcenie do podjęcia i kontynuowania pracy w Spółce. Ponadto, zakupy tych artykułów nie są finansowane z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, lecz ze środków obrotowych Spółki. Organ interpretacyjny zaakceptował w części stanowisko Spółki i wskazał, że ponoszone przez Spółkę wydatki na zakup artykułów spożywczych dla pracowników w rozumieniu Kodeksu pracy, są niewątpliwie przejawem i wyrazem starań Spółki jako pracodawcy dążącego do poprawy atmosfery pracy, co w konsekwencji zwiększa wydajność pracy i w efekcie nie pozostaje bez wpływu na uzyskiwane przez Spółkę przychody, a także nie można ich uznać za koszty reprezentacji. Natomiast w przypadku wydatków z tytułu zakupu artykułów spożywczych na rzecz osób zatrudnionych na podstawie umów cywilnoprawnych, Organ interpretacyjny wskazał, że koszty te nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów. Jak wskazano, takie wydatki nie pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganiem przychodów lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów. Jak wskazał organ, zapewnienie posiłków w trakcie dnia pracy dla osób, które nie są pracownikami Spółki, nie ma wpływu na wykonanie umowy łączącej Spółkę z tymi osobami, co w konsekwencji powoduje, że nie została spełniona podstawowa przesłanka uznania takiego wydatku za koszt uzyskania przychodu zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o PDOP. W konsekwencji, Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatków na zakup artykułów spożywczych jedynie na rzecz pracowników w rozumieniu Kodeksu pracy.
PDOF
2. Możliwość zaliczenia w kosztach uzyskania przychodów 100% wydatków eksploatacyjnych samochodów przez ośrodek szkolenia kierowców
Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 17.04.2020 r., znak 0115-KDIT3.4011.20.2020.2.AWO. Podatnik prowadzi ośrodek szkolenia kierowców. Działalność podatnika oparta jest na użytkowaniu samochodów osobowych. Wskazane samochody osobowe należą do środków trwałych prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej i są przystosowane do celów prowadzonej działalności, tj. wyposażone zostały w dodatkowe pedały, na dachu zamontowano tablicę z literą „L”, a na bocznych drzwiach umieszczono informację o ośrodku szkolenia kierowców. Odliczane przez podatnika od przychodu koszty dotyczą – w przeważającej części wydatków z tytułu zakupu paliwa i części samochodowych. Podatnik nie jest podatnikiem podatku VAT oraz prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów. Podatnik nie prowadzi ewidencji przebiegu posiadanych pojazdów. Organ interpretacyjny zaakceptował stanowisko podatnika, zgodnie z którym ma on prawo do uwzględniania w kosztach uzyskania przychodów 100% ponoszonych wydatków z tytułu eksploatacji opisanych samochodów osobowych. Organ zaaprobował ocenę podatnika, zgodnie z którą nie jest on podatnikiem VAT i z tego względu wszystkie wydatki związane z używaniem samochodów firmowych powinny być uwzględniane w podatkowej księdze przychodów i rozchodów w wysokości 100% ich wartości. Z tego powodu, nie jest wymagane prowadzenie przez niego dodatkowej ewidencji, która miałaby dokumentować wykorzystanie samochodów na potrzeby działalności gospodarczej.
PROCES LEGISLACYJNY
3. Projekt rozporządzenia Ministra Finansów zmieniającego rozporządzenie w sprawie wyłączenia lub ograniczenia stosowania art. 41 ust. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Art. 41 ust. 12 ustawy o PDOF dotyczy limitu 2 000 000 mln zł. dla świadczeń z tytułu płatności objętych podatkiem u źródła. Przepis stanowi, że po przekroczeniu tej kwoty stosuje się stawki ustawowe z pominięciem stawki podatku, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania. Projekt rozporządzenia przewiduje przedłużenie wyłączenia stosowania tego przepisu do dnia 31.12.2020 r. w stosunku do wypłat należności na rzecz podatników mających miejsce zamieszkania na terytorium państwa będącego stroną zawartej z Rzecząpospolitą Polską umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, której przepisy określają zasady opodatkowania dochodów z dywidend, odsetek oraz należności licencyjnych, jeżeli istnieje podstawa prawna do wymiany informacji podatkowych z państwem miejsca zamieszkania tych podatników.
4. Projekt rozporządzenia Ministra Finansów zmieniającego rozporządzenie w sprawie wyłączenia lub ograniczenia stosowania art. 41 ust. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Rozporządzenie jest analogiczne do opisanego w punkcie 1. Przesuwa wyłączenie stosowania przepisu dotyczącego limitu w podatku u źródła w ustawie o PDOP, powyżej którego nie stosuje się zwolnienia z poboru podatku, ani korzystniejszych zasad opodatkowania wynikających z przepisów szczególnych, ani umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, również do 31.12.2020 r.
3. Rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 23 kwietnia 2020 r. w sprawie zaniechania poboru odsetek za zwłokę od niektórych zaległości podatkowych z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych za 2019 r. w związku z COVID-19
Rozporządzenie zostało wydane na podstawie przepisu tarczy antykryzysowej. Zarządza się zaniechanie poboru odsetek za zwłokę naliczonych w okresie od dnia 1 maja 2020 r. do dnia 1 czerwca 2020 r. od zaległości podatkowych z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych wynikającego z zeznań o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w 2019 r., o których mowa w art. 45 ust. 1 i 1a ustawy o PDOF, w części przypadającej na dokonane w tym okresie wpłaty, o których mowa w art. 45 ust. 4 tej ustawy, podlegające zaliczeniu na poczet tych zaległości podatkowych. Rozporządzenie wchodzi wżycie z dniem 1 maja 2020 r.
