WYROKI SĄDOWE I INTERPRETACJE PODATKOWE

PDOP

1. Podatnikiem podatku od przychodów z budynku jest leasingodawca

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 3.07.2020, znak 0111-KDIB1-1.4010.147.2020.2.ŚS. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej, Wnioskodawca zawarł umowę leasingu (dalej: „Umowa”), której przedmiot stanowi budynek hotelu. Dla celów podatkowych, Umowa stanowi leasing operacyjny, o którym mowa w art. 17b ustawy PDOP, podczas gdy dla celów bilansowych Umowa jest kwalifikowana jako leasing finansowy. Mając na uwadze powyższą kwalifikację, odpisów amortyzacyjnych dla celów podatkowych od budynku dokonuje w dalszym ciągu leasingodawca (właściciel), natomiast Wnioskodawca jako leasingobiorca zalicza do kosztów podatkowych raty leasingowe. Spółka nie wyklucza, że w przyszłości część powierzchni wykorzystywanej przez Spółkę na podstawie umowy leasingu operacyjnego zostanie udostępniona przez nią do dalszego używania przez podmioty trzecie na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej podobnej umowy. Organ potwierdził, że zgodnie z opisanym przez Spółkę stanem faktycznym/zdarzeniem przyszłym budynek hotelu jest środkiem trwałym położonym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, który stanowi własność podatnika – leasingodawcy  oraz został oddany w całości do używania na podstawie umowy leasingu, która stanowi umowę o podobnym charakterze do umowy najmu i dzierżawy, jako że analogicznie do tych umów zakłada oddanie rzeczy do odpłatnego używania i/lub pobierania pożytków. W konsekwencji, z uwagi na zrealizowanie wszystkich przesłanek, od których uzależnione jest powstanie obowiązku podatkowego na podstawie art. 24b ustawy o CIT, przyjęcie budynku do używania w ramach leasingu operacyjnego przez Wnioskodawcę spowoduje powstanie obowiązku podatkowego w podatku od przychodów z budynków. Z tym, że podatnikiem tego podatku będzie wyłącznie leasingodawca (finansujący), jako podmiot dokonujący odpisów amortyzacyjnych. Natomiast oddanie przez Wnioskodawcę budynku wykorzystywanego na podstawie umowy leasingu operacyjnego do dalszego używania przez podmioty trzecie na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej podobnej umowy, nie spowoduje powstania po stronie Wnioskodawcy obowiązku podatkowego na podstawie art. 24b ustawy o CIT, z uwagi na brak spełnienia przez Spółkę przesłanki odnoszącej się do posiadania tytułu własności budynku.

2. Przekroczenie limitu 1,2 mln EUR przychodów wyklucza skorzystanie z preferencyjnej stawki PDOP

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 3.07.2020, znak 0111-KDIB2-1.4010.134.2020.2.AT. Wnioskodawca zadał pytanie czy w celu spełniania przesłanek do skorzystanie ze stawki 9% w PDOP za 2020 r. niezbędne jest zachowanie limitu 1,2 mln EUR przychodów rocznie? Zdaniem Wnioskodawcy wystarczające jest posiadanie statusu małego podatnika, którego limit wyznacza kwota 2 mln EUR za rok poprzedzający rok podatkowy. Wnioskodawca wskazywał, że stosowanie dwóch limitów jest nieracjonalne, gdyż nie odpowiada to celowi, dla którego zostały wprowadzone przepisy o preferencyjnej stawce. Ustawodawca podwyższając do 2.000.000 EUR brutto limit przychodów, od którego nieprzekroczenia  uzależnia przyznanie statusu małego podatnika, miał na celu zachęcenie podatników do rozwijania ich działalności gospodarczej. W ten sposób ustawodawca zamierzał poszerzyć krąg podmiotów uprawnionych do skorzystania z preferencji podatkowych. Konsekwentnie zatem – taki sam limit przychodów ze sprzedaży, powinien obowiązywać przy ustalaniu kręgu podmiotów uprawnionych do skorzystania z obniżonej – 9% stawki podatku dochodowego od osób prawnych. Organ uznał stanowisko za nieprawidłowe. W zasadzie nie odniósł się do argumentu z celu przepisu, a jedynie zacytował obowiązujące regulacje i wskazał na ich obowiązywanie. Przesłanka określająca limit 1,2 mln EUR jest precyzyjna i jednoznaczna i nie ma sposobu na jej pominięcie.

PDOF

1. Kara z tytułu nieterminowego wykonania usługi a kwalifikacja wydatku jako kosztu uzyskania przychodu

Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach z 30.01.2020 r., sygn. akt: I SA/Ke 462/19. Istota sporu w rozpatrywanej sprawie sprowadzała się do oceny, czy kary umowne zapłacone z tytułu nieterminowego wykonania przedmiotu umowy (opóźnienia w wykonaniu usług remontowo – budowlanych) mieszczą się w katalogu kar umownych objętych art. 23 ust. 1 pkt 19 ustawy o PDOF, a w konsekwencji nie mogą być kosztem uzyskania przychodu. Sąd wskazał, że rozważając, co należy rozumieć pod pojęciem wady trzeba wziąć pod uwagę przepisy kodeksu cywilnego (a nie jak przyjął organ podatkowy znaczenie słownikowe), albowiem pojęcie to jest pojęciem cywilnoprawnym. Z kolei zaproponowana przez organ interpretacja art. 23 ust. 1 pkt 19 ustawy o PDOF, polegająca na przyjęciu słownikowego znaczenia pojęcia wad (wadliwości) prowadziłaby de facto do objęcia nim wszystkich kar umownych. Tymczasem, analiza treści ww. przepisu prowadzi do wniosku, że ustawodawca wyłącza w nim możliwość uznania za koszty ściśle określonych przypadków poniesienia kary umownej. Można wyróżnić wady fizyczne (art. 5561 k.c.) oraz wady prawne (art. 5563 k.c.). Tym samym, w ocenie sądu, opóźnienie w wykonaniu świadczenia, nawet niezawinione przez dłużnika, nie stanowi wady wykonywanych robót/usług, a w konsekwencji kara naliczona z tytułu opóźnienia nie jest wyłączona z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 19 ustawy o PDOF.

2. Koszty poniesione na zabezpieczenie źródła przychodów

Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 22.01.2020 r., sygn. akt: II FSK 187/18. Spór w sprawie sprowadzał się do odpowiedzi na pytanie, czy kwota wynagrodzenia wypłacona przez najemcę wynajmującemu za wcześniejsze rozwiązanie umowy najmu na podstawie porozumienia stron, stanowić może dla wnioskodawcy koszt uzyskania przychodu (proporcjonalnie do jego udziału w spółce komandytowej). Organ interpretacyjny wyraził pogląd, że sporny wydatek nie będzie mógł zostać uznany za poniesiony w celu osiągnięcia przychodów, ponieważ rozwiązanie umowy najmu żadnego przysporzenia nie przyniesie, nie wygeneruje przychodu. NSA uznał jednak (podzielając zdanie WSA), że przy ocenie dopuszczalności kwalifikowania do kosztów uzyskania przychodów wydatków z tytułu kar umownych i odszkodowań (jak w zaistniałym stanie faktycznym) należy każdorazowo odnosić je do stanu faktycznego sprawy, jak również przykładać szczególne znaczenie do wykładni terminów „zachowanie” i „zabezpieczenie” źródła przychodów. Dotyczy to zwłaszcza sytuacji, gdy przez zabezpieczenie źródła przychodów rozumie się koszty poniesione na ochronę istniejącego (podstawowego) źródła przychodów, w taki sposób, aby to źródło funkcjonowało w bezpieczny sposób w dalszym ciągu. Jak wskazał NSA, w dynamicznie zmieniającej się rzeczywistości gospodarczej, poniesienie pewnych wydatków (zapłata kwoty odszkodowania lub „wynagrodzenia” za odstąpienie od umowy) może ograniczać wydatki, które zachwiałyby możliwością uzyskiwania przychodów z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej. Konieczne jest więc, aby kwalifikując dany wydatek jako koszt podatkowy uwzględniać również kwestię logicznego ciągu zdarzeń determinujących określone i konkretne działania podatnika, począwszy od momentu zawarcia umowy najmu. W istocie chodzi bowiem o przeprowadzenie analizy, swoistego „ważenia”, co w konkretnym przypadku jest dla podatnika – przedsiębiorcy korzystniejsze ze względów ekonomicznych: kontynuowanie dotychczasowego stosunku prawnego (np. umowy najmu) czy też odstąpienie od umowy, powiązane z obowiązkiem wypłaty drugiej stronie określanego świadczenia. Z perspektywy treści art. 22 ust. 1 ustawy o PODF nie jest istotne jak świadczenie to zostanie określone: wynagrodzenie, odszkodowanie, kara umowna itp. Ważne jest natomiast jest to, by z obiektywnego porównania jego wartości z wysokością potencjalnych ciężarów możliwych do poniesienia przez podatnika, wynikał gospodarczy, finansowy sens takiej operacji. W zaistniałym stanie faktycznym wnioskodawca, podejmując decyzję o przedterminowym rozwiązaniu umowy najmu za porozumieniem i zapłacie wynagrodzenia, osiągnie dzięki temu więcej korzyści, bowiem pozwoli mu na uzyskanie większego w wartościach bezwzględnych dochodu, niż dochód, który osiągnąłby w przypadku, gdyby nadal wynajmował nieruchomość bez uzasadnienia ekonomicznego (np. ze stratą). Konkludując Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, że w rozpoznawanej sprawie wydatki z tytułu wcześniejszego rozwiązania umowy najmu spełniają kryteria wskazane w art. 22 ust. 1 ustawy o PDOF a co za tym idzie powinny zostać zakwalifikowane jako koszty uzyskania przychodu skarżącego, stosownie do jego udziału w spółce komandytowej.

PROCES LEGISLACYJNY

Obwieszczenie Ministra Finansów z dnia 7 lipca 2020 r. w sprawie listy krajów i terytoriów wskazanych w unijnym wykazie jurysdykcji niechętnych współpracy do celów podatkowych przyjmowanym przez Radę Unii Europejskiej, które nie zostały ujęte w wykazie krajów i terytoriów stosujących szkodliwą konkurencję podatkową wydawanym na podstawie przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz przepisów o podatku dochodowym od osób prawnych według stanu na dzień 1 lipca 2020 r. oraz dnia przyjęcia tego wykazu przez Radę Unii Europejskiej. Obwieszczenie rozszerza listę tzw. „rajów podatkowych” o następujące kraje: Republika Fidżi, Guam, Kajmany, Republika Palau, Sułtanat Omanu, Republika Trynidadu i Tobago, Samoa Amerykańskie.

Zapoznaj się z Obwieszczeniem MF tutaj.